Ακολουθώ την πορεία του ανέμου, βουλιάζω στης μοίρας τους κανόνες. Ακολουθώ το αεράκι που αγκαλιάζει τους ιδρώτες μας καθώς ξεδιπλώνεται το νήμα του χρόνου. Μια πορεία ανέμου που στιγματίστηκε απ’ τα φθαρμένα σύμβολα της ανθρώπινης ανάγκης. Μια ζωή που στο τέλος τσάκισε απ’ τις ριπές των ανέμων γαντζωμένη στα μισοσκόταδα. Σκιές που αγκαλιάζουν τη νύχτα […]
Νέοι δημιουργοί
Σοφία Κιόρογλου | Νούμερο 19263
“Η ζωή είναι σαν τις καμινάδες των κρεματορίων. Νομίζεις ότι ακατάπαυστα καπνίζουν. Μα σαν τα κύματα καπνού υψώνονται λίγο παραπάνω, γίνονται φωτεινά σύννεφα και διασκορπίζονται στον απέραντο ορίζοντα. Πριν οι ψυχές μας αποχωριστούν από τον μάταιο τούτο κόσμο, ακολουθούν το ίδιο απόκοσμο πέταγμα προς την αιωνιότητα. Εκείνη την σκοτεινή διαδρομή μέσα από τα βάσανα, πριν […]
Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη | Χωρίς δεσμά
Αδόκιμη ζωή κουβαλάς. Το χθες απαρνιέσαι. Στα χρόνια της υποταγής τα λόγια σε χορταίναν. Τώρα ματώνει η σιωπή της μοναξιάς. Μετέωρος και ασταθής πορεύεσαι χωρίς δεσμά. Ψάχνεις το σκουριασμένο πλέγμα που όριζε το παρελθόν. Αναζητάς τα πέτρινα τείχη που αναρριχούσες το παρόν. Γυρεύεις το σκοτεινό περίγραμμα που ευθυγράμμιζες το μέλλον. Στήριγμα για την αβεβαιότητα που […]
Αργύρης Κόσκορος | Ωγυγία
Όταν η μαύρη κουκίδα στον ορίζοντα, που ήταν κάποτε ο εραστής της, έσβησε πια οριστικά, ένα δάκρυ πιο αλμυρό κι απ’ το πέλαγο κύλησε στα πυρωμένα μάγουλα της Καλυψώς. Γιατί ήξερε πως η άρνησή του στην προσφορά της, αυτή της αθανασίας, της ευδαιμονίας, της αιώνιας νεότητας, της θεϊκής της ακόμα αγάπης και του πόθου της, […]
Φοίβος Σταμπολιάδης | Εδώ Πολυτεχνείο
Παραταγμένοι υπό τον φόβο της σκανδάλης ζητούνε φρέσκο αίμα. Νομιμόφρονες παράφρονες. Στραμμένες κάνες στο ψαχνό, να σβήσουν θε τα καλοκαίρια. Τρέχα να φύγουμε. Τρέμουν οι πέτρες και τα χώματα. Σίδερα βαριά ξερνούν μπαρούτι και ντουμάνι. Τρέχα να φύγουμε. Υπό το φόβο του θανάτου. Για το καλό του μέλλοντός σας, υποταγή στον νομό και την τάξη. […]
Μαργαρίτα Παπαμίχου | Post it
Και μπαίνεις στη ζωή όπως το μολύβι στην ξύστρα πας και λιγοστεύεις ταΐζοντας το αύριο με όλα τα χθες που είναι τώρα θέλεις να του δώσεις σχήμα και χάνεις το σχήμα σου δεν το ήξερες πως οι βεβαιότητες έχουν μυτερές προεξοχές για να σπάνε το λευκό σου τσόφλι γι’ αυτό τις ακονίζεις και ζητάς αναβολή […]
Αλιέ Πεμπέ | Η φίλη μου
Η φίλη μου, αυτή που με κάνει να νιώθω εγώ. Αυτή που με βγάζει από τα ρούχα μου, αυτή που συγχωρώ και με καταλαβαίνει. Που κάνω λάθη και τα αναγνωρίζει, που θυμώνει και με συγχωρεί. Εκείνη που με κάνει να λέω όσα νιώθω, όπως τα νιώθω ακόμα και αν είναι λάθος. Που ξέρει τις αδυναμίες […]
Μυγδαλιά Μωσίνη | Τέσσερα ποιήματα
[Η Στιγμή ή αλλιώς Η Τέχνη της Παράστασης] Στράγγιξα μέσα μου σταλαγματιά κουρασμένης ευτυχίας. Είναι ανάσα Ξεγελιέμαι και ζω γι’ αυτήν. Την κίνηση του σώματος την σύνθεση της στιγμής την εφήμερη για μια στιγμή ύπαρξή της. Είναι τόσο σημαντική η στιγμή Για μια στιγμή μονάχα. Κι ύστερα είναι σημαντική μόνο η επόμενη κι επόμενη… […]
Αλιέ Πεμπέ | Όνειρα
Ποιος είπε να κανείς όνειρα είναι κακό και εκείνος πρώτος έκανε τα πιο μεγάλα λίγα από τα δικά σου και λίγα από τα δικά μου κάποιος που δεν άφησε εμάς να νιώσουμε το δροσερό αέρα της πραγμάτωσης στο πετσί μας. Πέρασαν τα χρόνια δεν είσαι πια παιδί, μεγάλωσες όπως δεν ήθελες χαρίζοντας τα νιάτα σου […]
Θεοδώρα Βαγιώτη | Του πατρός
Ένα χαρτί ζωγραφισμένο με ανθρωπάκια κόκκινα και πράσινα αφημένο στην άκρη του νήματος κρατά τα χέρια μην πέσουν απ’ τους ώμους και σκορπίσουν αγκαθωτές παραιτήσεις Γιατί αυτές, περισσότερο και από το πισώπλατο φονικό του ήρωα που ξέπλυνε το αίμα στις βρύσες των άλλων, εκδικούνται πιο πολύ και απ’ την απάτη και φωλιάζουν στις καρδιές που […]