Ένα βροχερό πρωινό Δευτέρας είχε ξημερώσει στην πόλη. Τα αυτοκίνητα πήγαιναν σημειωτόν λόγω της περιορισμένης ορατότητας, αλλά δεν ήταν αρκετό για να αποφευχθούν τα λάθη. Κάθε λάθος εκτίμηση και ένα ατύχημα, μέχρι να φτάσει στη δουλειά της είχε μετρήσει τέσσερα. Έφτασε μετά από μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά. Κατέβηκε απ΄ το αυτοκίνητο με αγκυλωμένα […]
Νέοι δημιουργοί
Αλιέ Πεμπέ | Πένθος
Πένθος φίλε μου! Πένθος, για όσους έφυγαν, για τις ψυχές που αγαπήσαμε και λείπουν, για σένα που έμεινες. Πένθος, για τις στιγμές που έφυγαν, για τα όνειρα σου που δεν πραγματοποίησες, για τις μέρες που δεν γέλασες στιγμή, για τις Κυριακές που δεν χάρηκες, για τις νύχτες που δεν μέθυσες, για τα βράδια που αποκοιμήθηκες […]
Δημήτρης Καρπέτης | Πλαστογραφία
Πλαστογραφώντας τα χρώματα του ήλιου γινόμαστε άφαντοι. Πεταμένα στον καιάδα του παρόντος χρόνου τα φεγγάρια που λαβώθηκαν απ’ το μαχαίρι της φθοράς. Η αλήθεια άρχισε να σβήνει μέσα από το ψέμα, μόνο τα ίχνη της αφημένα στο σώμα απομένουν πειστήρια κάποιων δευτερολέπτων ζωής πραγματικής. Πλαστογραφώντας τη φωνή της σιωπής η ανθρωπότητα αρκείται στο σκοτάδι. Η […]
Ολυμπία Θεοδοσίου | Τέσσερα χαϊκού
Βροχή έπνιξε τις ανθρώπινες σάρκες δάση άνθισαν. ◊ Χιόνι τύλιξε την αστρόφεγγη νύχτα ευχές μάταιες. ◊ Ριπές ανέμου διαβαίνουν τα σοκάκια έρημη ζωή. ◊ Κλεψύδρα κενή ο χρόνος δραπέτευσε θύματα παντού. Η Ολυμπία Θεοδοσίου γεννήθηκε το 1982 στον Πειραιά. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την συγγραφή διηγημάτων και ποιημάτων αναζητώντας τις διαφορετικές εκδοχές του […]
Αργύρης Κόσκορος | Πεντάκορφο
Πριν φως προβάλει τη μέρα μας συνθέτουν τα πετεινάρια· κοιλοπονά η αυγή τον βασιλιά των άστρων Στον αυλόγυρο μια κούνια λικνίζεται απ’ τον αγέρα· κρατά τις απουσίες ένα βωβό κουδούνι Γρίλιες σηκώνεις με φως λούζεις στον τοίχο τους περασμένους· τη σέπια ξεθωριάζουν οι πρωινές αχτίδες Στον αργαλειό σου ανθούς υφαίνεις κι άστρα που τα χαρίζεις· […]
Θεοδώρα Βαγιώτη | Phóbos
Χθες μου είπες μυστικά, Φανερά ανίδεος χρησμοδότης κι όμως προφήτεψε το τέλος του κάθε προορισμού μου Σαν επισκέπτης διάβασα το είναι στη σιωπή του· το έκανα νιαούρισμα του πεινασμένου γάτου πέτρα που έσπασε παίζοντας πεσσούς πάνω στο κύμα δυο ποτηράκια γυάλινα που τσούγκρισαν σκορπώντας δηλητήριο στην υγειά μας πιόνια που παραδόθηκαν από νωρίς αγέλαστα στο […]
Αλιέ Πεμπέ | Φωτιές
Οι φωτιές που καίνε μέσα σου, φουντώνουν επιθυμίες η καίνε αναμνήσεις και αισθήματα. Εσύ κρατάς το λάδι και ρίχνεις όπου επιθυμείς, ανάβεις όσα θες αλλά οι σπίθες τους ζωντανεύουν όλα όσα θες να ξεχάσεις. Με αυτά δυνάμωσες και έγινες εσύ, άλλαξες και έγινες το τώρα, δύναμη γίνονται και ζεις με πάθος όλα όσα επέλεξες να […]
Δημήτρης Καρπέτης | Λίγο Ουρανό…
Το δάκρυ βαθαίνει, διαβρώνει τις ψυχές. Καταμεσής του πιο όμορφου τοπίου χάθηκαν οι ίσκιοι μας. Έγειραν πάνω στην κατάπτωση. Η ψυχή μας σε πλήρη ανακωχή αγνοεί την καθαρότητα των αιθέρων. Δανείσου λίγες σταγόνες ζωής για να νικήσουμε την ερημιά μας. Καθώς κατεδαφίζονται τα όνειρα κρατώ τις εικόνες που αναδύονται απ’ τα υγρά μου μάτια. Ακόμα […]
Μαργαρίτα Παπαμίχου | Ο Ράφτης
Κράτησε πολύ εκείνο το ράψιμο μ’ έραβες πάνω σου και πέρναγαν δε θυμάμαι ακριβώς αν ήταν κάποιες ώρες ή χρόνια ολόκληρα καλοκαίρια σίγουρα κάτι μισά τσιγάρα βουβά κοχύλια κι η άμμος να κλείνει τα αυτιά μας κι εσύ όλο και πιο πολύ μ’ έραβες πάνω σου οι κλωστές θύμωσαν ώσπου δε σου έκανε το νούμερό […]
Φοίβος Σταμπολιάδης | Λαιστρυγόνα
Άφησες το νιο σου το κορμί στην πέτρα ριζωμένο, του Οδυσσέα ζητώντας τον κατάπλου. Των πειρατών της Τυρρηνής για να γλιτώσει το μαύρο μπαϊράκι, προσταγή… την πλώρα στ’αδιέξοδο διέταξε να σύρουν. Εκεί στων Λαιστρυγόνων το νησί, δέλεαρ, στήνεις του πόθου την παγίδα. Κόλπο τελέσφορο. Πέτρες ολάκερα βουνά και ιαχές και θόρυβος βαρύς, να πνίξουν τα […]