Νέοι δημιουργοί

«Υπό το φέγγος σελήνης πορφυρής νερό και φωτιά συνυπάρχουν φυσικά.»,   ιρίδισε φιγούρα μοναχική πριν την πνίξει πνιγηρά πινέλο στο κύμα⸱ το πινέλο σιγαστήρας στον καμβά του αγνώστου δημιουργού,   την δε εβδόμη νύχτα της απουσίας της ομολόγησε εις εαυτόν, πως επιτέλεσε δεινά, νομότυπη παρανομία, χάριν ομοιομορφίας.   Μα εκείνη η υδάτινη μορφή εκπνέεται μες […]

Μοιραζόμαστε ένα ασπρόμαυρο ποίημα την διαβρωτική μας μεταμέλεια το βάρος των πληγών μας υποκύπτουμε ηλεκτρισμένοι και γλυκόπικροι στους ατομικούς μας χειμώνες κρυμμένοι πρόποση κάνουμε στα ναυάγιά μας ο κόσμος κρύος και βρώμικος χωρίς τα χέρια μας ενωμένα στην τελευταία μας παρουσία θα πλημμυρίσουν οι δρόμοι κι όλα θα γίνουν διάφανα θα μετράμε πόσα κόκαλα μας […]

Να αγαπάς και να νοιάζεσαι, να ξέρεις να μοιράζεσαι, να πονάς, να νιώθεις, να ακούς πριν μιλήσεις, να βλέπεις πριν δεις, να δίνεις πριν ζητήσεις, να δίνεις για να μπορείς να πάρεις, να βάζεις δύναμη κι ας μην χρειαστεί, να κλαις χωρίς να πονέσεις, να σκέφτεσαι, να γίνεσαι το τέρμα για να φτάσεις,  να μην […]

Εγώ ήμουν Με είδα που χόρευα στη σκεπή του τρένου Μέσα οι επιβάτες της ζωής μου κοιμόντουσαν αμέριμνοι με ένα σκοπό καρφωμένο στο κεφάλι τους δεν έβλεπαν αυτό που έβλεπα εγώ το αίμα του χρόνου όπως κυλούσε στα τζάμια έκρυβε το τοπίο κι εκείνοι το πήραν για ηλιοβασίλεμα Είδα μετά έξω Πίσω από το τζάμι […]

Στην αρχή δεν είχε συνείδηση. Ήταν μια μάζα που εξάπλωνε το είναι της στο τίποτα τρώγοντάς το. Δεν μπορούσε να ξέρει, μα όλα ήταν ήδη προδιαγεγραμμένα στο ελάχιστο παν απ’ το οποίο προέκυψε. Άλλο ταξίδι δεν μπορούσε να κάνει παρά μόνο εντός του, γινόταν το ίδιο χώρος για να κινείται και να περνά ο χρόνος. […]

Άρωμα ζωής εκσφενδονίζεται στα ανατέλλοντα φεγγάρια. Μένουμε ανάπηροι απ’ τις πληγές των παρελθόντων χρόνων. Αντέχουμε τη γύμνια του κορμιού σφαδάζοντας ψυχικά ανήμποροι. Ρίγη ψυχής αγκυλώθηκαν στο πέρασμα κυμάτων στεγνών, πνοές πνιγμένες στη φθορά. Άρωμα λιτό ποτίζει τα στήθη, μύρισε άνοιξη στην παγωμένη λήθη.   Ο Δημήτρης Καρπέτης εργάζεται σε Δημ.Υπηρεσία από το 2000 και κατάγεται […]

VII Επισκέπτομαι τον τάφο του πατέρα κάθε ψυχοσάββατο, του φτιάχνω στάρι, τον ταΐζω στο στόμα τον φιλώ στο μέτωπο και του ζητώ πέντε χιλιάρικα δανεικά να πάρω το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη και εκείνο το φορεματάκι που μπάνισα Μπενάκη και Βαλτετσίου   VIII Τα κυπαρίσσια έχουν μια βαθυπράσινη ευθύτητα, ολόισια σαν πλατωνική εκπαίδευση και αγέρωχη […]

Ώσπου να περπατήσω στο πλατύσκαλο της πόρτας, βήματα δειλά, είναι τα γέλια σου ακτίνες φωτεινές και το λαχάνιασμα σου, στης καρδιάς το σκίρτημα, ουράνιο σώμα. Χίλια τραγούδια αστρόσκονη ως το αγκάλιασμα, μικρόκοσμε μου, ανθίζουν πλάι σου σύμπαντα και γαλαξίες και χρώματα. Μα πόσους όρκους να σου δώσω και πόσο άπειρο; Είναι η καρδιά σου βλέπεις, […]

[Η πηγή της πληγής] Αιμάσσον χ έ ρ ι το απρόσωπο εγκλείει: μια πορφυρή ημισέληνος σε ένα ακέφαλο άγαλμα ερωτιδέως κοκκινίζει τ’ απόνερα στα λιμνασμένα πόδια της. Όρνεα που οσμίζονται το αίμα σκοντάφτουν στην προηγούμενη στροφή ⸱ εχέγγυο αλλοτινό της αθωότητάς της κάτι μαδημένα α κ ά ν θ ι ν α λουλούδια.   [Σκιαγραφία] […]

Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, του ήρθε σαν δυνατή σφυριά η έντονη μυρωδιά. Όλο το εορταστικό κλίμα, οι ευωδιές, οι στολισμένοι δρόμοι, οι άνθρωποι που έσφυζαν από ζωή και αισιοδοξία έσβησαν ευθύς απτήν μνήμη του. Μέχρι να ανέβει στον έκτο, η αγωνία τον είχε κυριεύσει. Η κραυγαλέα αντίθεση του μέσα με τον έξω κόσμο ήταν μια σκέτη […]