Νέοι δημιουργοί

[Χορογραφία] Στ’ ανοιχτά ανακαλύπτει Το παμπάλαιο χώμα Ξύλα κι άλλα πλεούμενα Δίπλα στο παμπάλαιο φως Να φουσκώσει ζέφυρος Να πάρει τις ημέρες, τις νύχτες. Φαντάσου έναν κόσμο χορογράφο Σε ελεύθερη πτώση Ντυμένο δύναμη κι ένα βλέμμα χνάρι Μαζί Να ενώνουν σχήματα Κάτω από τ’ αστέρια.   [Ανασκαφή μιας λέξης] Μεσημέρι των βυθών κι ο νους […]

Είμαι το γράμμα εκείνο μιας προσπάθειας χεριού που έφτασε ταβάνι. Η αγκαλιά της πρότασης την μάνα λέξη δεν χωρεί από τη χάρη. Εκπυρσοκρότησα στιγμιαία σε τοίχωμα του αγέρα. Έσβησα, δίχως ακατάσχετη απώλεια μελανιού. Κι ακόμη καρτερώ κείνο τον τόνο που μου έλειπε. Τι εγωισμός! Οι χαρακτήρες, άποψη δεν έχουν. Δικαίως τιμωρήθηκα. Μα ακόμη απαιτώ της […]

Ποίηση δίχως τέλος ατέρμονες κινήσεις της σκέψης αποτυπωμένες σε ένα φύλλο χαρτί με μελάνι ακόμη νωπό Οι λέξεις χορεύουν, τα συναισθήματα σπρώχνουν το ένα το άλλο για να καταλάβουν περίοπτη θέση καθώς ο Αλεχαντρίτο Χοδορόφσκι ασθμαίνει αγχωτικά δίπλα στην Στέλλα Ντιάζ Βυθισμένος στη δίνη ενός ποιητικού πειραματισμού ξεχνάει την αγωνία του καθώς σκουπίζει μια σταγόνα […]

Υπομονή, σιωπή η ελευθερία ξαποσταίνει το βράδυ στο κατώφλι μου. Μια μικρή ηλιαχτίδα ξεπηδά τη χαραυγή. Υπομονή, σιωπή θα εξαγνίσει τους παλμούς στα στήθη μας. Στο κατώφλι στην άκρη του κενού ματωμένα τα αργύρια της προδοσίας μένουν πεταμένα. Η ελευθερία λιώνει τα εφήμερα δοκιμάζει τις αντοχές μας. Τυλιγμένη η κόρη με χιτώνες λευκούς περιμένει το […]

Δίψασε η ψυχή μου για τη θωριά μιας αλυσοδεμένης μάγισσας που πετά με την επιθυμία της ελευθερίας μα δεσμά από πετροπέρδικες των βράχων σκορπούν τα χέρια και τα πόδια της ξανά στο χώμα Εγώ γελώντας την τραβώ προς το μέρος μου με το ραβδί που της κλέβω στην ανήμπορη ζωή της σαν απόγονος του Γύγη […]

Στην καταχνιά της θάλασσας, εκεί μέσα στο όνειρο αγγίζουμε τους αναστεναγμούς της ηδονής. Ένας κόσμος επιρρεπής στην ασφυξία να πεθαίνει στη σκήτη των ονείρων του. Μπροστά μας να περνά η νύχτα αναλαμπές μνήμης που γλιστρούν κάτω απ’ τα μάτια μας. Ένα δάκρυ που ξεχείλισε, μια απόγνωση που τις ψυχές διάβρωσε, να ταξιδεύουν καταμεσής στο πιο […]

Πως σε αγαπώ όταν εξαφανίζεσαι και σε αναζητώ ξεθάβω την ανάμνησή σου από τη σκληρή άνυδρη γη και σου συστήνομαι ξανά σκουπίζω το μέτωπό σου από τα χώματα φυσάω τη σκόνη του χρόνου από τα βλέφαρα τότε πραγματικά ψάχνω το ένα σου χέρι πως θα τραβήξει όλο το πλέγμα του ουρανού και το άλλο πως […]

Το Θα δε Θα ’ρθει αύριο να με ξυπνήσει με του πουλιού το πρωινό κελάηδισμα. Ζεστός καφές κι ένα φιλί, για με δεν Θα ’ναι η πρώτη καλημέρα. Ποιο μέλλον και ποια όνειρα μαζί μου Θα δεθούν; Τρομάζω, φοβάμαι, σκιρτώ, παιδί σε κάτασπρο σεντόνι. Μόνη μου παρηγοριά της μάνας μου το χέρι. Πότε ξανά Θα […]

Λείπουν οι στιγμές της αλήθειας. Το προνόμιο της αγάπης χάνεται, παγώνουν οι σταγόνες της στα σκοτεινά τοπία. Μια ψευδαίσθηση ζωής να φτάνει μέχρι το κόκκαλο. Φθονούμε την ώρα της περιφρόνησης τους ψίθυρους της ανθρώπινης ανάγκης. Τα κλωνάρια του χρόνου συμπλέκονται, ο άνεμος κινάει το νήμα του. Κύματα παρασύρουν τις ωχρές αγάπες, προσφέρουν ένα ναυάγιο ακόμα. […]

-Φέρτην να σε σκουπίσω. -Άπλωσ΄την χαμαί.* -Νύφτου* γιέ μου καλά να φύουν οι βρωμιές. -Σφούντζισε* κόρη μου τα μάθκια σου. Μεν κλαίεις. Νίφκουνται, σκουπίζουνται, απλώνουν την ποτζεί* τζαι ποδά*. Η νιψομαντηλιά. Έσσιει αθρώπους που δίχα* της έν κάμνουν. Βρεμμένη για* στεγνή εν τζαμαί τζαι καρτερά τους, να στεγώσουν τα δάκρυά τους, να σφουντζίσει τον κάματό […]