Φως κόκκινο στην άκρη του δρόμου τρεμοπαίζει κάτω από τις δρασκελιές του ξυλοπόδαρου Σκοντάφτει ο αέρας πάνω στη μαργαρίτα που τρέχει να ξεφύγει απ’ την οργισμένη λίμπιντο του δωδεκάχρονου ήλιου Δείλιασε και σήμερα να πετάξει προς τον Βέγα Πικραίνομαι όταν το βασίλεμα γεννιέται με ρόδα περασμένα στο λαιμό του και την πληρωμή του πάνω από […]
Νέοι δημιουργοί
Δημήτρης Καρπέτης | Οι “καλοσυνάτοι” Ηγεμόνες…
Κάτι έγινε, ακούγεται από μακριά η κλαγγή των όπλων, οσμή ανθρώπου νεκρού ζωντανού που έδωσε το αίμα του για μια ιδέα ο άνεμος φέρνει κατάματα. Κανένας δε σήκωσε το λάβαρο που κράτησες για χρόνια, κανένας δε σε τίμησε που πρόσφερες το είναι σου γι’ αυτούς τους φοβισμένους. Αδιάφοροι, ακόμα στέκονται και κοιτούν να ‘ρχονται κατά […]
Αλιέ Πεμπέ | Αυτοί που σε αγαπούν
Να πονάει το κορμί σου, να μην μπορείς να σταθείς στα πόδια σου και να νομίζεις πως θα σπάσει το κεφάλι σου. Ναι είναι πόνος! Να πονάει η ψυχή σού; να μην μπορείς να βρεις γιατρειά; να μην μπορείς να χωρέσεις πουθενά; Αυτό, τι πόνος είναι; Να είσαι μόνος μέσα στο πλήθος, να είσαι μόνος […]
Αλιέ Πεμπέ | Η ψυχή μου
Ένα μετρό πιο πέρα στεκόταν ή ψυχή μου, τρύπια μπαλωμένη μα πάντα καθαρή Γύρω μου θολά πρόσωπα με τεράστια χέρια και μεγάλο στόμα. Δίπλα μου λίγοι και ίσως κάνεις, πήρα βαθιά ανάσα στη στροφή “είπα”…Στη στροφή αλλάζουν όλα. ◊ Η Αλιέ Πεμπέ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρόδο. Είναι νοσηλεύτρια χειρουργείου στο Γενικό Νοσοκομείο […]
Αργυρώ Αξιώτη | Τρία ποιήματα
[Στη γλώσσα της ηδονής] Στη γλώσσα της ηδονής ο χρόνος δεν υφίσταται ο φθόγγος δεν υπάρχει μήτε φωνήεν μήτε σύμφωνο Τα ίχνη που χαράσσονται στα σώματα έχουν τη μοίρα του αιώνια αμετάφραστου δε γράφονται δε σβήνονται γίνονται μονάχα [Σκέψη Ευρυδίκη] Εκείνο που λαχτάρησα να πιάσω με την απόχη πεταλούδα αόρατη η σκέψη Ευρυδίκη μετέωρη […]
Δημήτρης Καρπέτης | Αναπνέω…
Αναπνέω φως, τις στάλες του ήλιου καθώς φωτίζει την άβυσσο. Ένας ορίζοντας στενός μουδιάζει τις φωνές των σπαραγμών. Τη νύχτα οι πληγές ανασταίνονται λιώνουν οι ανέμελες μέρες. Στη μέση του χειμώνα τα άκρα μας αγγίζουν τον πάγο κρύβονται οι ευωδιές στης απόγνωσης τα υγρά κελιά. Αναπνέω φως, όταν τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν τις νύχτες διαβαίνοντας τους […]
Δημήτρης Καρπέτης | Καμβάς
Κεντημένα στον καμβά τ’ ουρανού τα πορφυρά φεγγάρια. Καμιόνια φορτωμένα με τους μόχθους μας κυλούν στις ράγες της ζωής. Χάρτινοι κόσμοι αδειάζουν πάνω μας τις τελευταίες αγκαλιές. Εξανεμίζομαι σαν φιλί, σαν κηλίδα νοσταλγίας πεταμένη στο πάτωμα. Απαλύνω τις στιγμές αιμορραγώντας, περπατώ πάνω στα ρίσκα των χρόνων. Παλεύω με το μαρτύριο μιας επανάστασης ξεχασμένης, καθώς στενεύουν […]
Δημήτρης Καρπέτης | Δαιδαλώδη Ποτάμια
Ένα απειροελάχιστο πέρασμα η ζωή μας, μια φθορά που ανακυκλώνεται και ξενυχτά στη σιωπή ενός απατηλού κόσμου. Στα ποτάμια που ολοένα ταξιδεύουν σκορπά ο άνεμος όνειρα ακυβέρνητα έρμαια στα φαντάσματα της σάρκας. Ποτάμια που ξεδιψούν τα ξερά από τους ανέμους χείλια. Διαδρομές απάνεμες, καταπίνουν την κάθε πίκρα λαχταρώντας μια λύτρωση ακόμα. Κόντρα σε μια σιωπή […]
Μαρία Τζιαούρη- Χίλμερ | Έρωτας
Αναζητώ εσένα όπως το βρέφος το βυζί της μάνας του ένα άγγιγμα που ξεκινάει μια ισόβια πράξη. Κάνω δυο τζούρες απ’ το τσιγάρο σου εκεί ανάμεσα στο δέρμα και τα δάχτυλά σου. Ακούω τις μουσικές που αγαπάς και κρατάω σε κίτρινα χαρτάκια τους στίχους που λατρεύεις. Σου γράφω ερωτικές επιστολές και σβήνω τις αποχές, τις […]
Μαργαρίτα Παπαμίχου | C V
Τόσο κοίταξα το ποτάμι τόσο ξέρω αυτή η κίνηση δε βρίσκει ένα τείχος να χτυπήσει πίσω το νόημα να μου γυρίσει πώς να τελειώσει δε θα τελειώσει και φοβάμαι μην τελειώσει κι αν νεκρή πια τα λόγια μου θα λένε άλλοι με άλλα λόγια αυτό το ανείπωτο θα ρέει και κανείς δε θα το λέει […]