Νέοι δημιουργοί

Να σε κλειδώσω μέσα αγάπη μου Να μη σε δει ο ήλιος και σε ματιάσει Να σε κλειδώσω μέσα αγάπη μου Να μη μυρίσει κανείς ξανά τα μαλλιά σου Να σε κλειδώσω μέσα αγάπη μου Να μη σε αγγίζουν ούτε οι στάλες της βροχής Να είσαι μόνο δικιά μου   Η Μαρία Δημητρίου γεννήθηκε  στη […]

Σε μια στιγμή μόνο πρόλαβα κι έζησα εφτά ήλιους εφτά φεγγάρια μια μεγάλη εβδομάδα είχα πάθει ήδη πολλά μου έταξαν ανάσταση ανέβηκα στην κορυφή του Γολγοθά μου πούπουλο ήταν ο σταυρός στον ήδη φαγωμένο ώμο μου τα χέρια μου έσταζαν μελωδικά σχεδόν μωρουδιακά στάθηκα εκεί ψηλά για λίγο με μιαν ανάσα κατάπια όλο το βαρύ […]

Στεκόμαστε χωρίς ομπρέλα στην καταιγίδα, χωρίς ομπρέλα στην επιδημία ενός κόσμου εφήμερου. Μολυσμένοι απ’ τα συναισθήματα ξεπερνάμε τα όρια. Ακρωτηριάζουμε τις αμόλυντες σκέψεις, προσμένουμε τις χαμένες νύχτες. Τις νύχτες ανασταίνονται τα βλέμματα οι φωνές λικνίζονται στην άβυσσο. Τα χέρια σφίγγουν τα κορμιά οι ανάσες πνίγονται, μια ευχαρίστηση να μουδιάζει την κάθε τους πτυχή. Η νύχτα […]

Έγραψα στίχους μικρούς. Για να αποφύγω τους μαύρους και βροχερούς ουρανούς έγραψα στίχους μικρούς πάνω σε κύματα γιγάντια τέτοια που λούζουν τα όνειρα των παιδιών τα εφιαλτικά. Κι έπλεξα προσκεφάλι και νυχτικό κι αυτά με στίχους μικρούς για να ‘χω ν’ ακουμπήσω τις νύχτες της παγωμένης ερημιάς. Κι ύστερα πήρα τον δρόμο για το ξωκλήσι […]

Περπατώ πάνω στα κύματα του ήλιου λίγες σταγόνες αίμα κατρακυλούν το χάραμα στα συντρίμμια των γυάλινων κόσμων. Οι άκρες των ματιών αναζητούν τα άστρα, επαιτούν τον ουρανό για λίγα ψίχουλα ελπίδας, ανάγκη επιτακτική. Ακούμε τις φωνές των πνιγμένων αντικρίζοντας ένα άδηλο αύριο. Τα χορτάρια της θλίψης καίγονται, όνειρα θωπεύουν το κρησφύγετο της καρδιάς. ◊ Ο […]

  Τη  βρήκαμε την Άνοιξη… Στην άκρη ενός παιδικού χαμόγελου. Στο χάραμα μιας νέας ελπίδας. Στις νότες  μιας παλιάς  αγάπης. Στον ώμο που ξεκουράζει  μια πίκρα. Στο χέρι που κρατά μια υπόσχεση. Στο βλέμμα που καθρεφτίζει συγχώρεση. Στον ήλιο οδηγό του ονείρου. Στη ζωή που γεννά προσδοκία. Τη βρήκαμε την Άνοιξη… Μια Άνοιξη ψυχής προσμέναμε […]

Να είσαι ή καρδιά που αγαπά, το μυαλό που σκέφτεται, το στόμα που φιλά γλυκά. Να είσαι ή φωλιά για τα πουλιά που ακόμα δεν γεννήθηκαν, να είσαι ή τροφή γι’ αυτούς που ακόμα δεν πείνασαν. Να είσαι ή αγκαλιά για όσους αγαπάς.  * * * Η Αλιέ Πεμπέ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρόδο. Είναι […]

Τα λιοντάρια αγέραστα τον περίμεναν στην πύλη του παλατιού. O ελαιώνας που διέταξε να φυτέψουν πριν φύγει για την Τροία, είχε θεριέψει. Απ’ άκρη σ’ άκρη ο κάμπος έλαμπε μ’ ένα ασημένιο φως κάθε φορά που ο αέρας κλυδώνιζε τα λιόδεντρα. Πήρε τον ανήφορο για το παλάτι. Όλη η πόλη τον επευφημούσε για τη μεγάλη […]

Στη ρουφηξιά οι παρειές του βαθούλωναν χαράσσοντας στο πρόσωπο το περίγραμμα των οστών. Στην εκπνοή ο καπνός έπαιρνε το χρώμα της γενειάδας του. Από το γκρίζο ξεχώριζαν μόνο η καύτρα του τσιγάρου κι ένα βλέμμα απλανές να κοιτά το παράθυρο σα σινεμά ρετρό. Έβλεπε το δρόμο απέναντι και το πάρκο με τα παιδιά να παίζουν […]

Τόσο πολύ εγέρθητι για μιαν άνοιξη τόσο πολλή καρδιά για έναν άνθρωπο * Άνοιξε μου λέει κι εγώ άνοιξα καθόλου βολική αυτή η μέλισσα βουτάει στις λίμνες του καφέ μου λικνίζεται στα νέφη του τσιγάρου μου βασανίζει το πρωινό μου σκεπάζει τη μουσική  γίνονται όλα δεύτερα μπροστά της μου επιβάλλει διαρκώς καινούριους όρους σίγουρα ήρθε […]