Νέοι δημιουργοί

Απολαμβάνουμε τις αμυχές της νοσταλγίας, οι πνοές της απουσίας δένουν τις νύχτες. Μας αγκυλώνει ο οργασμός της καθημερινότητας, στα δάκρυα έχουμε πετάξει την ανυπαρξία του εσωτερικού μας κόσμου. Αναρριχόμαστε στης μοίρας τα σκαλιά με την ψυχή στο στόμα. Για λίγες μόνο στιγμές ανοίγει η πόρτα  της ευδαιμονίας. Το σκοτάδι καλπάζει αφήνοντας μαύρες κορδέλες στα αβαθή […]

[Μέρες που περνούν Μες από Γρίλιες] Υπάρχουν μέρες που το Σκοτάδι Ξορκίζεται με περισσότερο σκοτάδι Πιο Παχύ, πιο Αδιαπέραστο Τέτοιες μέρες η ατμόσφαιρα είναι Ηλεκτρισμένη Κάτι σφίγγεται πάνω αριστερά Στο στέρνο Αυτές είναι οι πιο ανυπόφορες μέρες Οι πιο Βάναυσες ώρες Μια Αλτρουιστική πράξη προς τον Εαυτό σου Και τους άλλους Μα κυρίως στον Εαυτό […]

Οικειοθελώς κλείστηκα μέσα στο χάρτινο σπίτι μου μετρώ τις βάρκες που δένουν στον κήπο μου και πάντα λείπει μία γαντζώνομαι από τα δίχτυα των ψαράδων που ξέρουν το τραγούδι της φάλαινας κοιτάζω τους τοίχους κι αυτοί μου επιστρέφουν θάλασσα με τα κοχύλια της με τα στρείδια της με τα ωραία της τα ψέματα έχω φτιάξει […]

[Αθήνα] Μια περιπλάνηση στους δρόμους της Αθήνας Αρκεί Για να μυρίσεις τις καμένες – σα χρησιμοποιημένα τσιγαρόχαρτα- ελπίδες των πολιτών της Η ατμόσφαιρα πνιγηρή Η μυρωδιά του μπαρουτιού Πυροδοτεί το μικροσκοπικό μηχανάκι, κάπου μέσα στ’ αυλάκια του μυαλού μου Αν κοιτάξεις προσεχτικά θα δεις σκόρπια κομμάτια από πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες Παντού τριγύρω Που πέταξαν οι […]

Προσχήματα, υπεκφυγές  ένας λυγμός που πνίγει.  Θρυαλλίδες ελπίδας  εισβάλλουν στα πεπραγμένα. Παράθυρο στο κενό,  κλειδί μες στο σκοτάδι  μία σταγόνα αίμα. Περιφέρουμε το σκονισμένο προσωπείο σε μια αιωνιότητα νωθρή. Στην τρικυμία της ζωής, στα υγρά δωμάτια, δευτερόλεπτα ονείρων αρκούν για να μας θρέψουν. Οι θρυαλλίδες φεγγοβολούν, ταράσσουν όλα τα στάσιμα.   Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε […]

Αντηχούν τα γέλια των Δρυάδων στους καταρράκτες της μνήμης Μπερδεύονται οι αρχαίοι χρησμοί στα βήματα των Σατύρων Κι εμείς κοινωνοί του φόβου  ανάμεσα στα δέντρα διάφανα σώματα γύρω από σκοτεινές μορφές Ανασαίνουμε την αιωνιότητα με μικρές παύσεις θνητότητας Στερημένα φιλιά κρύβουμε στα φύλλα να χορτάσουν πρωινή δροσιά Στα λουλούδια μυρίζουμε  το περίγραμμα μιας αυτόχειρης άνοιξης […]

Μια μαγιάτικη Δευτέρα μια Δευτέρα της Ιουλίας ή της Ελένης ένα πρωινό πιο ρόδινο απ’ τα χέρια της Αυγής το άδειο παγκάκι της πλατείας των ασώματων θλίψεων που σκάλισε μια πλανόδια αρτίστα με φεγγάρια και χασίς το’ 93 θα γεμίσει ξανά Με χέρια μπουκέτα από γεράνια στολίδια που κάθισαν την αρχοντιά τους στο ηλικιωμένο πέτο […]

Το φανάρι άναψε πράσινο. Δεν περνάει κανείς. Ίσως το θέσουν εκτός λειτουργίας. Ίσως θέσουν εκτός λειτουργίας και την άνοιξη. Προκαλεί ευφορία και επιβάλλει συναναστροφή, συναναστροφή με γυμνό δέρμα. Άναψε πάλι πράσινο. Πέρασε ένα χελιδόνι.   Η Φανή Καλαμπόκη γεννήθηκε το 1985. Είναι απόφοιτος του τμήματος φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών. Ζει και εργάζεται στη […]

      Έγκλειστος σ’ ένα δωμάτιο κενό       ένας θνητός καταβροχθίζει το χάος.       Απαγορεύοντας την επαφή,       εξαντλημένοι από τις παραισθήσεις,       οι ανάσες μας αιωρούνται       εκτεθειμένες στο φόβο.       Τα μάτια ιχνηλατούν       τον αντικατοπτρισμό της άνοιξης,     […]

Κι αν κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον κοίτα να μην είσαι εσύ η αιτία που το άλλαξε. Οι μέρες είναι δύσκολες και εσύ περπατάς στο σκοτάδι χωρίς φακό, περπατάς σε πέτρινα μονοπάτια χωρίς παπούτσια. Φοβάσαι αλλά δεν το δείχνεις, «έλα μωρέ» είναι το μότο σου «σε έμενα θα τύχει»,  είναι το επόμενο που […]