Νέοι δημιουργοί

ΧIV Ύπαρξη όπως υγρές γλώσσες. Συν-ύπαρξη. Σίγμα όπως σαπρόφυτο. Αχ, αυτό το ξι. Υπάρχω αμετάβατο ρήμα. Αμετάβλητο, αμετακίνητο, ένα βουνό ύπαρξης. Το είναι ανάγεται σε ετεροτοπία. Άβατο που ποθεί μια εκπόρθηση. Οι βάρβαροι σε κατακτούν, η ύπαρξή σου κατακτάται. Η ύπαρξη είναι η ολότητα. Είναι θηλυκή γιατί αυτό επιθυμούσε η μητέρα. Είναι ουσιαστικό γιατί είναι […]

Λέξεις, ελάττωνες μονάδες λόγου, μελισταλάζουν στη ψυχή μου. Ποιος ξέρει ποιες άφωτες καταπακτές έρχονται για να φωτίσουν κάθε φορά. Ακούω “ενάργεια”, “σαγήνη”, “φάος”, “έραζε” και αναγαλλιάζει το μέσα μου. Ίκαρος που φλέγεται για τα άπιαστα. Άγομαι και φέρομαι από τις ρητορείες σε δαιδαλώδη μονοπάτια και ερέβη άφταστα. Εναγωνίως αποζητώ τον μίτο τους, να κατορθώσω να […]

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ήλιος. Καύσωνας. Σίδερα που γυαλίζουν. Ένα κινούμενο κάστρο να διασχίζει τη θάλασσα. Την σκίζει στα δύο ακάθεκτο και αφήνει πίσω του απόνερα. Γαλάζια και άσπρα. Σηκώνει φουρτούνες από όπου περνάει. Ιστιοπλοϊκά στον ορίζοντα και πιο πέρα η Τζιά που διαγράφεται ολοκάθαρα ακόμα. Και πάνω σ’ αυτη διαγράφονται οι προηγούμενες μέρες. Όχι ολοκάθαρα όμως. Θολές. […]

Και την ψυχή μου έδωσα και την χειρίστηκαν σαν το χειρότερο κουρέλι. Την έστυψαν με όλη τους την δύναμη, την κατέστρεψαν και την πέταξαν όταν δεν είχε πια άλλο να δώσει. Έσκυψα και την μάζεψα την κράτησα στην αγκαλιά μου, την χάιδεψα και την φίλησα, την άπλωσα στον ήλιο και περίμενα μερόνυχτα στο προσκεφάλι της να την δω να στεγνώνει, να αποκτά […]

Όπως όταν κλαις λες και έρχεται το τέλος του κόσμου, όταν ο πατέρας βάζει φωνή θεού σηκώνεται πελώριο βουνό απ’ το κούτσουρο που ‘κοψε μόνος όταν στα οκτώ ίσως και εννιά ο παππούς τον χτύπησε με την κληματόβεργα στα χέρια να του κάνει κάθισμα γι’ αγνάντι στις λεύκες και στις κορφές του Παρνασσού, από μπροστά […]

Ένα κείμενο εμπνευσμένο από την Αγριόπαπια του Henrik Ibsen απευθυνόμενο σ’ όσους ακόμη δεν ξυπνούν, δειλούς, αναπαυμένους. Αφιερωμένο σ’ όσους το τόλμησαν.       “[…] γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, και ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς”. (Ιωαν. Κεφ. Η΄ στ’ 32.) I -Μου είπαν σήμερα πως δεν ωφελεί να ακούν οι άνθρωποι πάντα την αλήθεια. Κι εγώ αντιστάθηκα και […]

Αόριστος Πρώτα άδειασα το φεγγάρι μετά τον ουρανό τον αέρα το ποτάμι το δωμάτιο έστησα ένα κατακόρυφο ντόμινο εξαφάνισης τα σφάλισα όλα στην κρύπτη του απείρου παλιά φύλλα γυαλισμένα αυτόφωτα στα λαγούμια της μνήμης ο κόσμος άδειασε συνέχισα να γράφω όχι για να τον γεμίσω αλλά για ν’ απαθανατίσω την ερημιά του Υπερσυντέλικος Κι είχα […]

Λικνίζεται η σαγήνη εμπρός στο μυτερό σου βλέμμα Σκίζεις τη σάρκα που σβήνει τη λήθη Επτά παραπετάσματα δε σε τυλίγουν Στης έκστασης την κάψα τα χείλη σου στάζουν φαρμακερή λάβα Ω, Εσύ! Ονειρικέ, Άγιε, Αγιασμένε Είν´ τα ξανθά μαλλιά σου σχοινιά που δένονται οι επιθυμίες Αχ το λαμπρό κεφάλι σου πόσο απαλά θα το προσφέρουν […]

ήτανε τότε που έψαχνα στα τριαντάφυλλα για να σε βρω ένα-ένα τα πέταλα μαδούσα ραίνοντας το κενοτάφιό σου τότε που πήρα σβάρνα τον ερημίτη κήπο χαλί στρωμένο πάνω απ’ την κρημνώδη ακτή τότε που ρόδο δεν άφησα αμάδητο κι ας μ’ απειλούσε ο ροδοκύρης το σουγιά του κραδαίνοντας τη χαρά μου σα να ‘θελε στα […]

Κάποτε νικήσαμε τον χώρο και τον χρόνο με μια ταύτιση ένα κοινό ποτήρι ξέμπλεκα μαλλιά και πόδια γυμνά αναρριχώμενα φυτά Εξόριστοι από το απέραντο σημείο μας αναρρώνουμε από τότε από Το Φιλί το τριαντάφυλλο την ζάχαρη και το αλάτι και το δωμάτιο που τρίζει ακόμα πεινάμε πάντα για τα ασύνορα δικά μας τα μικρά τεράστια […]