Νέοι δημιουργοί

Σε πέτρινο σώμα φως κλεισμένο η ευτυχία μας που τρέχει να ξεφύγει γυρνώντας σε δάση με δέντρα αργυρά και απανθρακωμένα, σ’ έναν κόσμο που αχνίζει. Άφησες Άνοιξη βαθιά τα σημάδια σου σ’ αυτή τη γη, που δεν θέλει πια να πίνει τη χολή που την ποτίζεις ούτε ν’ ανασαίνει την ανάσα της Αβύσσου. Φέτος παρουσιάστηκες […]

Αλήθεια είναι πως κάτι νοσταλγώ αλλά ποτέ δεν έγινε ανάμνηση Και τώρα πως μπορώ να το ανακαλέσω; Όχι, όχι δεν το βρήκα σε ένα βλέμμα Όχι, όχι δεν το βρήκα σε ένα πρόσωπο Ούτε, ούτε στη γωνιά ενός σπιτιού Ούτε, ούτε σε πέλαγο, σε λιβάδι, σε πόλη Αλήθεια είναι πως κάτι πιότερο νοσταλγώ Έσκασε σαν […]

Σχεδιασμός τέλειου αμυντικού συστήματος: συλλέγουμε τις πληγές μας σε αεροστεγή βαζάκια που τα θάβουμε στον κήπο, ταΐζουμε γάλα τους φόβους μας  για να ‘χουν γερά κόκκαλα, κόβουμε κομματάκια την κακία και τη μοιράζουμε σε λευκό τούλι ως αναμνηστικό της δύναμής μας, χυτεύουμε τον εγωισμό για να φτιάξουμε ασπίδες, κλειδώνουμε σε υγρά μπαούλα τις ευαισθησίες μας. […]

i. Τα μαλλιά σου πορτοκάλι και κάστανο, λίγο χιόνι στους κροτάφους Μια ρυτίδα στο μέτωπο που δεν είχες. Μάτια μπλε. Σε ρώτησα ήταν πάντα μπλε; Ή σου μίλαγαν για θάλασσες οι άλλες γυναίκες; Γέλασες Κι έπειτα εγώ σου είπα ότι σου δίνω όλες τις θάλασσες και όλους τους ουρανούς που είδα ποτέ Και είμαι σίγουρη […]

Κάθομαι Μισοκοιμισμένος Στο Κρεβάτι Μου. Χαζεύω Τα Κουνούπια Που Με Τσιμπούν. Βαριέμαι Να Διαβάσω Τα Άρλεκιν Του Ανοιχτού Παραθύρου. Αναζητώ Τη Φαντασίωση Που Θα Απολαύσω Άγρια. Ο Ιδρώτας Μου Βρέχει Το Σεντόνι. Θα Προσθέσω Ένα Βάζο Με Λουλούδια Στη Διακόσμηση Του Δωματίου Μου. Σκισμένες, Κίτρινες Αφίσες Και Λουλούδια. Κάψτε Τα Βιβλία Σας Κάνουν Ατομιστές, Θύματα […]

Απόψε θέλω να σε δω και σε βλέπω και σε ακούω όπως πάντα όχι γιατί μου έχεις λείψει ούτε επειδή είσαι το μόνο που ζητώ να έχω. Από συνήθεια ίσως κι από ανάγκη από αγάπη έχεις γίνει καθεστώς. Γιατί την ψυχή μου δεν την πιάνουν άλλα γιατρικά για να ακριβολογώ δεν έχει άλλα. Από αγάπη […]

Κάθε πρωί, πίνω σκέτο ελληνικό καφέ σε νεροπότηρο. Έτσι συνηθίζω τη ζωή.   Στέκω στο μπαλκόνι, κοιτάζω τις ένσαρκες φιγούρες των πολυκατοικιών, περπατούν αθόρυβα, τρώνε από το πάτωμα, βλαστημούν, καθαρίζουν τα σκουριασμένα τους κάγκελα, σιδερώνουν εφήμερα ρούχα, για έρωτα ούτε αναπνοή. Ήρθαν δύσκολα χρόνια.   Το πιάτο πάνω στο τραπέζι παίζει κρυφτό με το μαχαίρι […]

Όταν ήμουν μικρή, γύρω στα εφτά νομίζω, η γιαγιά είπε πως θα πάμε να δούμε μια κυρία που θα με  βοηθήσει να καταλάβω τι συνέβη στην μητέρα μου, όταν ήμουν δύο ετών.  Είχε κουραστεί πολύ, την θυμάμαι να λέει στον αδελφό της στο τηλέφωνο, σιγανά υποτίθεται, καθώς οδηγούσε νευρικά στους παγωμένους δρόμους της πόλης μας. […]

Χθες βράδυ, με πλησίασε ένα τζάνκι, 18 με το ζόρι, σκέφτηκα. Παλικάρι καλότροπο το σύγκοψα κι είχε το βλέμμα του χαμένο, καλά κρυμμένο κάτω από την τρεμάμενη αγριάδα του. Μα εγώ το είδα, δε με ξεγέλασε. Νωχελικό το παλικάρι και νευρικό την ίδια ώρα. Σε ποια πραγματικότητα ζω;, σάμπως και ούρλιαζε με τη σιωπή του. […]

Σαν τα βλέφαρα βαραίνουν, σιωπηλές σκιές πλαγιάζουν στο παραθύρι σου. Μοντέλα πραγματικότητας που θρέφεις με θρύμματα ανθρώπων που αδράχνεις σφιχτά. Τα φώτα της πόλης συνεχώς θολώνουν. Συννεφιασμένος θόλος με ρωγμές γαλάζιου, γυμνοί κορμοί τα κτίσματα, και οι περαστικοί γρασίδι που θροΐζει στο διάβα του χρόνου.   Η Έφη Μαρία Παπία είναι φυσικός, με μεταπτυχιακό από το Εθνικό […]