Ιστορίες διακριτικών ανθρώπων

«Ο κόσμος τελειώνει στο πρόσωπο του κοριτσιού με τη γαλάζια ομπρέλα.» Αυτή τη φράση επαναλάμβανε ο πατέρας, κάθε Πέμπτη πρωί. Ύστερα σώπαινε. Μέχρι αργά το απόγευμα. Η μητέρα τον κοιτούσε συνωμοτικά. Για δυο ματιές. Ποτέ περισσότερο. Ποτέ λιγότερο. Στη συνέχεια, σηκωνόταν από την καρέκλα μ’ έναν αλάνθαστα νωχελικό τρόπο και βάδιζε προς τον μαρμάρινο νεροχύτη. Άδειαζε τα απομεινάρια […]

Πάνω στο κάδρο κρέμεται ένας τοίχος. Τι συμβολίζει άραγε αυτή η τσιμεντένια επιφάνεια; Το μέσα ή το έξω; Στην αθέατη πλευρά, πίσω από το κενό, στέκει ένα σύννεφο. Το μοναδικό μπλε σύννεφο του Αττικού ουρανού. Βαμμένο λευκό για τις ανάγκες του τοπίου. Αν γκρεμίσω τα τούβλα, το σύννεφο και το κενό θα παραμείνουν έξω. Τότε […]

Καλό ταξίδι, της ευχήθηκε! Ποιος εύχεται καλό ταξίδι σε άνθρωπο που φορά πιτζάμες; Λες κι ήξερε πως ονειρευόταν ταξίδια. Ήταν μεγάλες οι νύχτες της. Μεγαλύτερες απ’ όσο μπορούσε να αντέξει. Σαν τα παπούτσια που της αγόραζε η μητέρα της. Ένα νούμερο μεγαλύτερα. Του χρόνου δεν θα σου κάνουν, της έλεγε. Τον επόμενο χρόνο τα παπούτσια […]

Το αγόρι περίμενε το κορίτσι. Το κορίτσι περίμενε την άνοιξη. Η άνοιξη πρόσμενε το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι δεν φάνηκε. Μαζί του χάθηκε το κορίτσι και η άνοιξη. Το αγόρι συνέχισε να περιμένει. Κι ας ήξερε πως εκείνοι που έρχονται είναι πάντα λιγότεροι απ’ αυτούς που περιμένουν.

Ερωτεύτηκε το είδωλο της κοπέλας στο τζάμι του βαγονιού. Η ίδια, του ήταν εντελώς αδιάφορη. Το κινούμενο γυαλί κρατά την ουσία του ανθρώπινου σώματος. Άγχος και ιδρώτας βαραίνουν αποκλειστικά τον κάτοχό του. Τα είδωλα απαλλάσσονται από κάθε μορφή ιδιοκτησίας. Σπανίως ενοικιάζουν ολόκληρο το σώμα. Συνήθως αρκούνται σ’ ένα δυο μέλη. Αν και καταλαμβάνουν χώρο στην […]

Τη συναντούσε σπάνια. Κάθε φορά που την έβλεπε, την ερωτευόταν. Στο μεσοδιάστημα, ξεχνούσε την ύπαρξή της. Δεν του έλειπε ούτε εκείνη ούτε το σχήμα των ματιών της. Το πρώτο βράδυ που θυμήθηκε πως ήταν ερωτευμένος μαζί της, ονειρεύτηκε τον καρπό του αριστερού χεριού της. Το δεύτερο βράδυ ένιωσε το χέρι της να του ανακατεύει το […]

Ήμασταν εκεί. Με τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά. Τα χείλη στο χείλος των φιλιών. Στο πεζοδρόμιο τα δέντρα ξήλωναν τις πλάκες. Οι περαστικοί σκόνταφταν κι άνοιγαν τρύπες στα παράγωνα κεφάλια τους. Το αίμα ωρίμαζε σαν άγουρο βερίκοκο. Οι ανοιχτές τέντες έγδυναν τον ήλιο κι έφτυναν σκιές στα προστατευόμενα καφενεία. Οι θαμώνες, νεκροί από χρόνια, αναπαύονταν […]

Άνοιξε διστακτικά το δεξί μάτι. Απότομα, το αριστερό. Εισέπνευσε μια γερή γουλιά οξυγόνο. Φούσκωσε τα μάγουλά του με τον αέρα που εξέπνευσε ο Λούις Άρμστρονγκ στην τρομπέτα του. Άδειασε τα χνώτα του στο τζάμι, άφησε το δάχτυλό του να ζωγραφίζει ένα ατμόπλοιο και αναχώρησε για τη ντουλάπα. Φόρεσε το μπεζ κουστούμι με τον καρό γιακά. […]

Δημόσιο ψυχιατρείο. Ο Α. στο πρεβάζι του παραθύρου ακούει με προσοχή το κενό. Αναζητώντας τα άνω άκρα του, μονολογεί διακριτικά. Ξέχασα τα χέρια μου στο τρόλεϊ. Ποιός ξέρει που θα καταλήξουν; Πως θα τους συμπεριφερθεί ο καινούργιος τους ιδιοκτήτης; Τα απολεσθέντα χέρια μου πιθανόν να βρίσκονται σε σώμα διαρρήκτη. Τη στιγμή αυτή, μπορεί να σπάνε […]