Ιστορίες διακριτικών ανθρώπων

Κυριακή βράδυ. Οι πλαϊνές τσέπες του περιπτέρου γεμίζουν βιβλία. Για να αδειάσουν ξανά το επόμενο πρωί. Αυτός εκεί. Κρεμασμένος στον φωτεινό σηματοδότη. Ελέγχει την κίνηση του μυαλού του. Διακόπτοντας τη ροή του αίματος για να περάσει εκείνη. Μισός άνθρωπος, μισός κατσαβίδι. Στρίβει αριστερά. Στρίβει δεξιά. Την περιμένει. Να έρθει. Μαζί με τη φίλη και το […]

Υποθετικό πλάνο: Είναι νύχτα. Πάνω από τα κεφάλια μας στέκει μια αναμνηστική πανσέληνος. Ένα κίτρινο φως διαπερνά τις ξεκλείδωτες κουμπότρυπες των απλωμένων πουκαμίσων. Αιωρείται στον ακάλυπτο χώρο δύο παλαιομοδίτικων κτιρίων, ενώνεται με την μετόπη του τετάρτου ορόφου και αναιρείται. Χαμηλής κατανάλωσης πλάνο: Ταυτόχρονα αναιρείται κι η νύχτα. Στα πενήντα δύο τετραγωνικά του τετάρτου πατώματος. Με […]

Την πόλη μου έχει καταπιεί μιαν άλλη πόλη. Χτισμένη στα σπλάχνα της ίδιας μάνας. Οι κάτοικοί της σκαλισμένοι σε Πεντελικό μάρμαρο. Οι γείτονές μου είναι προτομές. Φοιτητών, ψαράδων, δασκάλων, συνταξιούχων θυρωρών. Στα μέρη μας, τα κάτω άκρα αποτελούν δυσπρόσιτη πολυτέλεια. Στα μάτια δεν κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Οι φράσεις που ανταλλάσσουμε, κοφτές. Ο λόγος […]

Δεν θα ξεφύγει κανείς απ’ τη φροντίδα μου. Ο χειμώνας είναι εποχή για τους δειλούς. Την άνοιξη, αν τολμάτε, ανοίξτε ακόμα ένα κουμπί απ’ τη ζακέτα. Τρίζουν οι τέντες, τρίζει ο ήλιος, τρίζουν τα σύννεφα. Τρίζουν οι κλειδώσεις του σπουργιτιού. Απόψε, η μοίρα τα έφερε να γεννηθείτε ποιητές. Ως το πρωί, στα σκαλοπάτια αυτού του […]

Οι άνθρωποι, που γνώριζα ως εκείνη την ημέρα, φορούσαν το σώμα μέσα από τα ρούχα. Περίεργο, εγωιστικό ͘ αλλά έτσι συνέβαινε. Ό ένας έμοιαζε με τον άλλον. Ο άλλος ήμουν εγώ. Όταν λέω εγώ, εννοώ εσένα. Εσύ είσαι το εγώ που πάντα αποφεύγω. Εσύ, που όταν πέφτεις νύχτα καταμεσής της Σταδίου, γίνεσαι άγαλμα. Τα γόνατά […]

Ώρα 14:23. Εν αναμονή κυκλικού δρομολογίου. Στο φουαγέ των μπλε λεωφορείων, τριάντα τέσσερις φιλόδοξοι επιβάτες ερίζουν για την κάλυψη εικοσιοκτώ θέσεων καθημένων. Ανάμεσά τους υπερήλικοι φοιτητές, αμούστακα γερόντια και άνεργοι όλων των ειδικοτήτων. Κάτω από τη διαφημιστική σκιά του μεταλλικού σκέπαστρου, ένα τσούρμο κουλούρια δελεάζουν τα ρουθούνια των παρευρισκομένων, αναζητώντας τον μεγιστάνα επιβάτη με το […]

Τελευταία φορά που τον είδα έπινε νερό από την Κιβωτό. Έτσι, ονόμαζε το ξύλινο φλασκί που είχε περασμένο με κορδόνι στο λαιμό. Από μικρός έδινε περίεργες ονομασίες στα αντικείμενα και στους ανθρώπους. Το πραγματικό του όνομα δεν το έμαθα ποτέ. Ως Νιφετός μου είχε συστηθεί. Ήταν δεκατριών κι ήμουν εννέα. Καλοκαίρι του ογδόντα πέντε. Συρρικνωνόταν […]

Μπορώ να περιγράψω το ηλιοβασίλεμα με εμπειρία αξιοζήλευτη χωρίς ο λόγος μου ν’ αποζητά το βλέμμα ερωτευμένου. Μπορώ να μείνω ξύπνιος νύχτες ατελείωτες χωρίς ένα ανοιγόκλεισμα βλεφάρου. Μπορώ να πέσω στο κενό χωρίς να τσαλακώσω το κρανίο μου. Μπορώ νεκρός να περπατώ χωρίς να χάνω τον προσανατολισμό μου. Μπορώ να βρω την άκρη του λαβύρινθου […]

Πέθανε είπαν, χάριν αστεϊσμού. Μα εκείνη είχε πεθάνει στ’ αλήθεια. Το λουλούδι στο παμπάλαιο στήθος της είχε μαραθεί. Οι αράχνες ξέπλεκαν τους ιστούς από τα βλέφαρά της. Το βλέμμα της είχε σαπίσει από την υγρασία. Οι σκάλες στα μαλλιά της είχαν διαλυθεί. Το στόμα της φωλιά δαιμονισμένων πτηνών. Εξορκισμένων με ξηρό κρασί και φασκόμηλο και […]

Κάθε βράδυ βουτάω απ’ τα παράθυρα του πρώτου ορόφου. Δυστυχώς, δεν έχω αποκτήσει κανένα σημάδι. Ούτε μια τρύπα στο κρανίο. Αρχικά, στάθηκε αδύνατο να κρατηθώ στο ύψος των περιστάσεων. Βούτηξα απ’ το δεύτερο, το τρίτο, το πέμπτο πάτωμα. Καμία διαφορά. Αν δεν έχεις προνοήσει για τραύματα δεν υπάρχει ελπίδα. Η πληγή δεν σου χαρίζεται. Όταν […]