Ποίηση

Κάποτε ένα παιδί που μέτραγε τα άστρα υπήρξε το αναμφισβήτητο σημάδι της παιδικότητάς μας. Τώρα μένει κι αυτό σαν μισοσβησμένη ταπετσαρία μεσ’ στα ερείπια των κυκλώνων. * Μας έλαχε ο κλήρος της διάψευσης. Κινούμαστε με την ρετσινιά του καμένου χαρτιού. Κληρονομιά του αδελφοκτόνου προγόνου από τα πρώτα αριθμητήρια του γένους μας. * Θα λέμε: μα […]

Λένε ότι οι λέξεις επηρεάζουν το μυαλό του ανθρώπου συνειδητά ή υποσυνείδητα όμως οι λέξεις των ισχυρών είναι πιο δυνατές η καθημερινή προπαγάνδα εφημερίδες, ραδιόφωνο, TV καθοδηγεί τον κόσμο με τις κατάλληλες λέξεις και οι δικές μας μοιάζουν αδύναμες μπροστά στις δικές τους ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι υπάρχουμε μας ακούνε μόνο λίγοι φίλοι και […]

Σταυροδρόμια Αγέρωχη Στη μέση ενός δρόμου που κανείς δεν περπατούσε πια Ποιό ιερό μυστικό φυλούσες για αιώνες; Ποιόν ξεχασμένο νεκρό; Όσοι τον έκλαψαν απο καιρό πεθαμένοι, μα εσύ εκεί Παραμόνευες στα δυό σου πόδια σκαρφιζόσουν γρίφους μειδιούσες με τ’ αστεία σου έλυνες σταυρόλεξα Τώρα γερμένη στον ώμο μου τα μαλλιά ξέπλεκα στο μαξιλάρι τα νύχια […]

I Η ΠΥΗΣΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ Έξω απ’ την ποίηση, δε νοιώθω ικανός για τίποτ’ άλλο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ   Στις φλέβες είχες μόνο πύηση, μόνο οδύνη· πώς τη μετέτρεψες σε ποίηση; Αφού στις φλέβες είχες μόνο πύηση, όπως ο Μίμης σας με τη μητέρα, πώς, με ποια μυστική σου μεταποίηση… Στις φλέβες είχες μόνο πύηση, […]

Οι σπασμοί ανοίγουν και πάλι τις πληγές. Ο ίλιγγος ενός παράταιρου κόσμου με οδηγεί στο βάραθρο. Γέρνω με αναφιλητά, τα συναισθήματα ξενιτεύτηκαν σε τόπους αλαργινούς. Κάθε τόσο προσποιούμαστε τα φτερουγίσματα. Οι πνοές εμπνέουν τη ζωή. Τα όμορφα απογεύματα απορροφώ το άρωμά σου, φωτοσυνθέτω τις νέες στιγμές της έκστασης. Ο ήχος του πόθου κατακρημνίζεται στο ανάγλυφο […]

Μοναξιά Ήταν πρωί όταν κατάλαβα πως μου έφυγαν. Καθόμουν στη στενή, δύσκαμπτή μου καρέκλα και έβλεπα απ’ το μεγάλο παράθυρο τα σύννεφα του Γενάρη. Μάζεψα μέσα μου όλες τις εκκωφαντικές σιωπές που άκουσα τους περασμένους μήνες- τον Ιούλη με το πορτοκαλί, αχνισμένο ηλιοβασίλεμα, τον Αύγουστο με το πρώτο τιτίβισμα των τζιτζικιών και τον Σεπτέμβρη που […]

Όλα παίζονται στα ρηχά Όλα παίζονται στα ρηχά δίχως γεφύρια και ανέσεις απόκεντρα από τα βάθη, το εδώ και το εκεί ως υπονοούμενα στα μάγουλα της μέρας άνευ φαντασίας μ΄εκείνο το σύμφυρμα των ψυχών περίκλειστο στο κουφάρι των προθέσεων. Δεν θύμιζε το όλο πράγμα έναν αληθινό αντίλαλο πολυζήτητο, φευγαλέο που να λογαριάζει τις τύχες των […]

Oι γείτονες ‘θάψαν στο δάσος το παιδί τους  Μεγαλωμένο στις ερήμους Άμαθο από φυλλωσιές και υγρά σκοτάδια Τρομάζει απ’ την ανάσα του βουνού άδεια η κοιλιά μου ασήκωτη -σα να βαστώ  πολλά κιλά ψωμί  ή πέτρες- Είναι κι αυτή μια προσφυγιά Nα λυτρώνεσαι από το κλάμα του άλλου Nα μη θέλεις να τον παρηγορήσεις «Η […]

Ψίχουλα και σήμερα Ψίχουλα έφαγα και σήμερα. Στο τηλέφωνο μου λένε να φάω κάτι απ’έξω. Σου λένε είναι προτιμότερο αυτό, από το τίποτα. Ειρωνία. Λες να εννοούσαν το ίδιο και για την αγάπη; Για αυτό να πεινούσα τόσο πολύ; Ψίχουλα έφαγα και σήμερα.   Βάλε καφέ να στα πω Ο χρόνος σταμάτησε, από τότε που […]

Ένα τραγούδι με πόνεσε, ένα παιδί πέθανε μέσα μου, καυτή πληγή σαν βελουδο. Τα πόδια μου έγιναν λουλούδια, ένας περίπατος στην σελήνη, ένα κοχύλι με κοίταξε λοξά. Οι γρύλλοι ταξίδεψαν γύρω από την γη, πάνω στους λόφους μακριά, ήταν ήδη γυμνή, μέσα στις φωτεινές παλάμες του. Ακούστηκε η νύχτα, λίγο πριν κοιμηθώ, μισό νεκρό πουλί, […]