.. και το αρχαίο βουνό ξεπρόβαλε γερμένο πίσω από των αντικρινών κτηρίων την ασπίδα γυάλισαν τζάμια, αντένες και δοχεία διαστολής στην επταώροφη άμορφή της κορυφογραμμή κρύες πια οι ακτίνες πήρανε γενναία κλίση φωλιές ανθρώπων λούζοντας – πριν αποκοιμηθούν- * Ώρα που το μυαλό ανέπνευσε και ψήλωσε, μ’ αιτία το σώμα, το σώμα λύθηκε, στάση άλλαξε, απ’ το μυαλό, […]
Ποίηση
Δημήτρης Καρπέτης | Χάρισέ μου
Χάρισέ μου ένα βλέμμα σου το δευτερόλεπτο στη ζωής σου. Χάρισέ μου ένα χαμόγελό σου μια κίνηση σου απλή. Χάρισέ μου ένα φιλί σου να το κρύψω στα χείλη μου. Χάρισε μου ένα βράδυ σου έναν κόκκο άμμου μέσα στους αιώνες… κι εγώ θα σου χαρίζω την κάθε μέρα που έρχεται τον κόσμο όλο και […]
Νίκος Βαξεβανίδης | Τέσσερα ποιήματα
Τυπογραφείο της μνήμης Αναζητήσεις στο διαδίκτυο Βάσεις δεδομένων Αρχαϊκό project Gutenberg Scopus \ Google Scholar \ MedLab \ e-books Pixels και bytes, pdf και OCR Ψηφιακή αρχειοθέτηση. Library Genesis \ Sci-Hub Αντάρτες ηλεκτρονικοί ενάντια σε εκδοτικές δικτατορίες Δον Κιχώτες – φύλακες της μνήμης. Εγώ, δεν τα πιστεύω όλα αυτά Λέει η μορφή στον καθρέπτη Το […]
Δημήτρης Καρπέτης | Έγκριση
Η οσμή της απουσίας απλώνεται στο ημίφως. Στη ροή του χρόνου ένας αργός παλμός είναι αρκετός κατανικά την παραίτηση. Ποδοπατώ τις αχνές σκιές, τα δάκτυλα σφίγγουν την καρδιά απρόσμενα βρήκε κάπου και ακουμπά. Από μια εγκοπή του στήθους αναβλύζουν οι ανασασμοί. Ξεπροβάλλουν τα ένστικτα, παραμερίζονται τα τοξικά νέφη. Είχες δώσει την έγκριση . Απαλλάχτηκες απ’ […]
William Carlos Williams | Ένα τραγούδι αγάπης | Μετάφραση: Μαρίκα Συμεωνίδου
Τι πρέπει να σου πω Πότε θα συναντηθούμε; Όμως- ξαπλώνω εδώ- σκέπτομαι εσένα. το στίγμα της αγάπης είναι πάνω στον κόσμο. Κίτρινο, κίτρινο, κίτρινο, Τρώει μέσα στα φύλλα, επίχρισμα σαφράν Τα κλαριά σαν κέρατα λυγίζουν γέρνουν βαριά Ενάντια σ’ έναν απαλό μοβ ουρανό. Δεν υπάρχει φωτισμός, Μόνο ένας λεκές από μέλι που στάζει από φύλλο […]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος | Δικέφαλος
Ο τοκετός ήταν ομαλός. Το βρέφος ζωηρό. Χαριτωμένο. Με την πάροδο του χρόνου το σώμα του προσαρμόστηκε βιολογικά Χρειάστηκε διπλά αυτιά για τους υπόκωφους θόρυβους. Διπλά μάτια για τις ύπουλες κινήσεις. Διπλή μύτη για τις ύποπτες οσμές. Σιγά -σιγά είδε να φυτρώνει πάνω στους ώμους του το δεύτερο κεφάλι. Τώρα γογγίζοντας υπομένει το δυσβάσταχτο βάρος […]
Δημήτρης Καρπέτης | Παρόρμηση
Μια δέσμη φωτός κόβει βόλτες μέσα στις αδέσποτες σταγόνες της βροχής. Σκέψεις αυτόνομες έχουν ριγήσει, έτοιμες να διαπράξουν πράξεις απερισκεψίας. Αυτή η αιφνίδια παρόρμηση έφερε την ανακούφιση. Η νύχτα έφτασε, η γνώση της διαλύει τη φυσική συστολή. Είναι το σκοτάδι που του επιτρέπει ν ‘απλώσει το χέρι στο σώμα. Το σώμα καταπίνει το φως, έσκυψα […]
Δύο ποιήματα from ‘’The First Four Books of Poems’’ by Louise Glück | Μετάφραση: Λίνα Φυτιλή
Ξημέρωμα Το παιδί ξυπνάει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ουρλιάζοντας: Θέλω την πάπια μου πίσω, θέλω την πάπια μου πίσω σε μια γλώσσα τουλάχιστον, ακατανόητη για όλους- Δεν υπάρχει πάπια. Αλλά ο σκύλος, όλος ταπετσαρισμένος σε λευκό βελουτέ- ο σκύλος είναι ακριβώς εκεί, στην κούνια δίπλα του. Χρόνια και χρόνια – έτσι όπως περνάει ο καιρός. […]
Υακίνθη Στρατοπούλου | Χώρος ανάπαυσης
Τίποτα τώρα δε θ’ αντιληφθείς ένα στεφάνι από σάρκα εξάγνιση της φύσης μας γδέρνουνε τις παλάμες μας σταγόνες κάποιας κίτρινης βροχής οι μέρες σου κοινές, τα ψέματά μου ταπεινά ίσως αυτό το σώμα να ‘ταν το ολόδικό μας κελί γιατί να το γκρεμίσουν; Τίποτα τώρα δε θα αντιληφθείς σφάχτηκε ηρωικά και η τελευταία μου ανάμνηση […]
Νίκος Κουβίδης | Πρώτο φως
Εσύ που γεννήθηκες στους πολλούς Στον κόσμο των λίγων Άνοιξης μέρα Εσύ που έφερες το βλέμμα Σε χρόνο σκοτεινο Ποτάμι που κίνησε από δάκρυ γλυκο Εσύ που ακουμπησες μέρες νεκρές Αναπνοή μια σε κύμα λευκό Εσύ που φιλησες πλεμμενα χαμόγελα Χώμα από τα χέρια σου λουλούδι ξανθό Εσύ που έδωσες το πρώτο φως Αίμα στο […]