Ποίηση

Στα σκαλιά του ανέμου πεσμένος, υποφέρω τις δύσκολες νύχτες. Μια θέληση αδύναμη στροβιλίζεται, ένα πέπλο καλύπτει την ανήσυχη ψυχή. Το φως της αυγής φωτίζει τη θολότητα των ονείρων. Προκαλεί ίλιγγο η πλάνη στην εσωτερική μου έρημο. Φορτωμένος με πόθους, αναμένω ένα νεύμα να χορέψω μαζί σου. Το αμήχανο άγγιγμα στην τρεμάμενη θάλασσα του κορμιού προκαλεί […]

Ξέρουμε Ξέρουμε ό,τι μπορεί να ξέρει κανείς από ζωή πως μια μέρα φτάαμε σε ό,τι δεν ήταν ακόμη καιρός να γίνει μόνο που είναι δύσκολο να ξέρεις τί δεν είναι καιρός να γίνει ακόμη -επειδή δεν ξέραμε να υποκρινόμαστε το αδιαμισφήτητο γεγονός- υποτίθεται ότι καταβάλαμε ένα γαργάλημα στο αδιανόητο με το γεγονός της έπαρσής μας […]

Υπάρχουν άνθρωποι άρρωστα φιλόδοξοι που θέλουν πάση θυσία ν΄ανέβουν ψηλά που στο κυνήγι της δόξας και του χρήματος δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν αμοραλιστές και παλιάνθρωποι τρέφονται απ΄τις ορέξεις τους χρησιμοποιούν τους άλλους σαν να είναι πιόνια σε μια τεράστια σκακιέρα συχνά πετυχαίνουν το στόχο τους μα αν τυχόν δεν τα καταφέρουν βουλιάζουν μέσα στην […]

Ι Το βέλος ξέρει – κι όμως φοβάται. Κι φτέρνα ξέρει – κι όμως ελπίζει.   II ΒΡΙΚΕΛΟΣ «έξοιδ’ ακούων· ου γαρ εισειδόν γε πω» ΣΟΦΟΚΛΗΣ: «Οιδίπους τύραννος»   Ως τραγικό προσωπείο βεβαιώ: είναι δύσκολη η επιλογή κατάλληλου για μένα προσώπου· ενίοτε είμαι πρόσωπο που ζητεί προσωπείο.   Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την […]

Παλιό τραγούδι με πληγώνει πάνω σε σχήματα καινούργια τόπια ονείρατα γαζώνει δικό σου όνομα στην ούγια Παλιό τραγούδι με πληγώνει ξυπνάει πείσματα θαμμένα σεργιάνι μ’ όλα τα καλά ρούχα του πόθου φορεμένα Γιορτάζει με παλιό τραγούδι χωρίς ευχές, χωρίς λουλούδια δικό σου όνομα που μένει ραμμένο στου μυαλού την ούγια   Ο Άγγελος Ερατεινός γεννήθηκε […]

Ποιήματα από το βιβλίο «Τα διάκενα του χρόνου & Πρελούδιο στο νέο κοσμικό ψύχος», του Δημήτρη Τ. Άναλι. Μετάφραση των ποιημάτων από την Αντιγόνη Βλαβιανού και τον Σπύρο Μοσκόβου.   Ο κάθετος χρόνος Ο χρόνος είναι κάθετος, επίσης· ό,τι Ανηφορίζει προς αυτόν εξασθενεί Όπως ο μαύρος καπνός που Καταλήγει στο τέλος φως. Και η νύχτα […]

11.         Πήραμε τον δρόμο για το κρεβάτι. Σε κρατώ απ΄ το χέρι. Περπατάμε με τη μουσική και την ποίηση μέχρι την άκρη. Πολλές φορές τις αφήνουμε μόνες στο σπίτι. Στη μοναξιά τους όπως και τη δική μας.   12.         Στο ιατρείο η μέρα ήταν αλλιώτικη. Μυστικές αγωνίες. Ο σφυγμός της πόρτας που έτριζε. […]

Η ψυχή πολιορκείται από ένα φως αχνό. Επιλέγουμε όνειρα, μια αναγκαιότητα απαραίτητη να αφανίσουμε τα δύσκολα. Μέσα στη νωθρότητα των καιρών με σημάδεψαν τα αφρόντιστα μαλλιά σου. Οι στάλες του πάθους στόχευσαν στην καρδιά. Η πολύωρη αναμονή για ένα χαμόγελο, μέρος του ονείρου που επέλεξα. Ίσως ήρθε η ώρα να διεγείρω της σάρκας το ανάγλυφο. […]

Την άλυσο, την άλυσο/ως πότε δέσμιο κορμί θα αντέξεις;/ Στο Φαληράκι απόψε /η φεγγαράδα σ’ ανασταίνει, λες /κι ο ουρανός στη ζωή κι άλλη φορά μας φέρνει! Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα εις την έρμη ακρογιαλιά λες και η θάλασσα κοιμάται μες στης γης την αγκαλιά ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ Ποιοι είναι αυτοί που βυθίστηκαν στο ακροθαλάσσι […]

Έρημος γράφω την ερημιά της λέξης που δεν γράφεται Ας με διαβάζεις χωρίς πλοκή να ψάχνεις χωρίς το τέλος Μόνο το σώμα το μόνο σώμα ξέρει σώμα πως μένεις Ποιο σάρκας κεντρί ποτίζει τα δάχτυλα μ’ άγριο μέλι; Τέμπερα υγρή γυμνό κορμί που λειώνει σαν καλοκαίρι Στου βλέμματός σου τα διάφανα βάθη Νάρκισσοι μάτια Τ’ […]