Νέοι δημιουργοί

Και ανταριάζει πάλι ο ωκεανός, φουσκώνει συνθλίβοντας τις σκέψεις μου, σχίζοντας τον ορίζοντα με στραβές γκρίζες πινελιές, υγραίνοντας τα σύννεφα που πλέουν σαν καμένα αποκόμματα στο σκηνικό της μοναξιάς μου. Τα χείλη  στέγνωσαν πια και ας ουρλιάζω στον πνιγηρό αέρα αναζητώντας τη μορφή σου. Στο γκρίζο αρμόζει το πορφυρό, στη μελαγχολική θέα της στεριάς μου […]

Κι αν άναρχα  γεννήθηκες και η πρώτη ανάσα σ’ έπνιξε, ολόγυρά σου άνοιξη και ολόφωτες ευχές σ’ αγκάλιασαν. Σα γλυκό ανέμισμα,  σου δόθηκε η ζωή. Ατελώς. Ολοδική σου. Νεοσσός ο χρόνος σου, αυτάδελφος, άγουρος σπόρος στην εύφορη γη σου. Αντάμα κι ο νους, αρχίζει και ανδρώνεται ,με λέξεις και χρώματα, με όμορφες μυρωδιές και αγγίγματα. […]

Μια ανοικτή, εγκάρδια κι αυθόρμητη αγκαλιά από μικροσκοπικά χεράκια, παιδικά χέρια που δεν έχουν απαλλαχθεί ακόμα από το βρεφικό λίπος… μια γενναία χούφτα δύο χεριών στενά ενωμένων, με δάχτυλα δυσαναλόγως μακρόστενα σε σχέση με τους βραχίονες, σχηματίζοντας ελαφριά κι ενιαία κυρτότητα, σαν να προετοιμάζονται να υποδεχθούν μια φλέβα νερού, να συγκρατήσουν όσο περισσότερο από αυτό […]

Όλοι περιμένουμε και ελπίζουμε και τρέμουμε κάτι για λίγο, κάτι στο μέλλον να συμβεί μα τίποτα στ’ αλήθεια δεν συμβαίνει. Είμαστε σοφοί και μόνοι και μικροί με τις πλαστικές μας κουδουνίστρες ενήλικες του τίποτα, του τίποτα οι χτίστες. Ποτέ δεν θα μας καταλάβω κι αν δεν μας αγαπήσω από όσες μάσκες πίσω κι αν κοιτάξω […]

Κάτω από τα βαριά τα βλέφαρα είδα τον κόσμο να κυλά μέχρι τα πόδια σου. Μύρισα, μια νύχτα με πανσέληνο, τους υάκινθους μες τα μαλλιά σου και γνώρισα στις καμπύλες του σώματος σου νοήματα καινά, παράξενα. Είδα το φως να αντιφεγγίζει πάνω στα στήθη σου και έσκυψα να τα φιλήσω, να τα πιώ- κόμματι απ΄το […]

Κατάθεση στο τμήμα, δύο το μεσημέρι. Η αλήθεια είναι πως δε μου έφταιγε αυτός. Πάνε τρεις μήνες που δεν του απάνταγα στα τηλέφωνα. Τελευταία φορά τον είχα δει. Τον είχα δει να κάθεται έξω, στα μάρμαρα μιας μονοκατοικίας. Είχε ήλιο και γέλαγε. Μετά, έμαθα πως δεν έβγαινε. Η Μαρία του πήγαινε κάθε μέρα καπνό και […]

Ήταν λίγο πριν μπει η άνοιξη. Τίποτα όμως δεν την θύμιζε. Λίγο το χιόνι στις σκεπές των σπιτιών, λίγο ο πάγος που καταρράκωνε την καρδιά της. Ζούσε σε μια πόλη μουντή, ψυχρή, σχεδόν αποπνικτική. Όλα τής έμοιαζαν ανούσια. Δεκάδες άνθρωποι περνούσαν απ´ τα μάτια της, μα εκείνη δεν έβλεπε κανέναν. Βυθιζόταν όλο και πιο πολύ […]

Τα καράβια στον ορίζοντα έρχονται και πάνε και είναι μία πραγματικότητα αυτή πίσω απ’ το όνειρο⸱ όπως κι εκείνος ο λαχειοπώλης που με κοιτούσε στα μάτια για μια ακόμη αναίτια αγορά όπως εκείνο το παιδί που πάσχιζε να φτάσει το βήμα της μητέρας όπως οι φωνές των γλάρων που υπόσχονταν λιακάδα πάνω από τα κεφάλια […]

– “με τι είναι αυτά που λέει;”, απορεί ο τσιρκολάνος Γκιγιώμ από το μπαλκονάκι του, σε μια παράγκα ,στη μικρή βραχώδη ακτή στη Μασσαλία, μέσα δεκαετίας 1950. “…το σπίτι γεμίζει, μα παραμένει άδειο κι ο κηπουρός ζητά από τον άγγελο Ντόριαν την άδεια να φύγει προς τον ουρανό κι ετοιμάζεται να χαϊδέψει τον ήλιο. Μα, […]

Σε κάθε ηλιοβασίλεμα τη θυμόταν.  Θυμόταν τα λόγια της. “Κοίτα τον ήλιο και χαμογέλα. Αύριο το πρωί θα ναι και πάλι εκεί. Μόνο αυτό να σκέφτεσαι”. Πως είχε καταφέρει να βρει κάτι τόσο αληθινό, τόσο βέβαιο, για να κάνει τη λογική να αντέχει ακόμα μια μέρα στο παιδικό του μυαλό. Ποιος θεός; Τι να έλεγε […]