Τραβάω τις κουρτίνες για να κλείσω τα βλέφαρα του κόσμου. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα απόψε να σε βλέπω. Μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα απόψε αυτά που όλο κρύβω να τα μάθεις. Σκοτάδι στο δωμάτιο το λευκό των ματιών φεγγοβολά. Κοφτές ανάσες υγραίνουν το τοπίο. Αχνίζει και θολώνει η σκέψη μου καθώς σε ακούω δίπλα […]
Νέοι δημιουργοί
H Ά(λλη) | Οι παντοδύναμοι
Σε έβλεπα, πρώτη φορά, το παλιό μπρούτζινο περίγραμμα σε στεφάνωνε. Στο σώμα μου, φαίνεται, είχαν ανθίσει μικρά, μικρά, λευκά λουλούδια τόσο απτά, απλώνονταν σε χάδι. Σε παρακολουθούσα το πρόσωπό σου χαράκωναν μαύρες γραμμές ξεδίπλωναν, ξεχύνονταν οι κακές οι γλώσσες. Τις έβαλες στο στόμα σου και μίλησες εκπροσωπώντας, καταδεικνύοντας, δικάζοντας. Συρρικνώθηκες -ελέω ανθρώπων- σε πάλεψα, σε […]
Αναστάσιος Δελλαπόρτας | Άνωθεν εντολή
Κι αν τα βήματα σου, σκάλισαν στο χώμα χάρτες, τις δύσβατες ώρες σου, μη καταριέσαι, μ’ ακούς; Κάνε το σάστισμα πυξίδα και βρες τον δρόμο σου. Τροχιοδείκτης είν’ η καρδιά σου, ακούς; Κι αν σκοτεινιάσει απότομα, μη φοβηθείς. Η λαχτάρα σου, φωτογόνος θα ‘ναι. Κι όταν φανεί ο προορισμός εμπρός σου, μη λησμονείς. Ταπεινός να […]
Αναστάσιος Δελλαπόρτας | Ονειροκρίτης
Δύο σκουριασμένες ράγες είδα σ’ όνειρο κι ένα σταθμό. Χωρίς βαγόνια. Ανάλαφρος πια. Σε πρόωρη άνοιξη. Πίσω μου κόκκινα γαρίφαλα και μια ευχή που δε θυμόμουν. Στο νου μου , της μάνας η φωνή. Κόκκινο είν’ το γρήγορο. Σαν το δεις, χαρές θα τρέξουν να σε βρουν. Και τα γαρύφαλλα, μπαχάρι στην ψυχή σου. Στις […]
Νικήτας Δεσποτίδης | Αντικατοπτρισμός
Είναι πήχτρα σκοτάδι, και έχει χαλάσει η μεγάλη σκάλα στα φώτα μου, και παράλληλα νυστάζω. Παρ’ όλα αυτά, οδηγώ γρήγορα. Ξέρω τον δρόμο. Έχει αέρα και έχω ανάψει τη θέρμανση. Ακολουθώ την άσπρη γραμμή και ξέρω πως στην άκρη του δρόμου η μπάρα είναι σάπια και από κάτω τα μαύρα βράχια και τα κύματα. Ακολουθώ […]
Λαμπρινή Σταμάτη | Δύο ποιήματα
Ασπίδα Άνοιξαν τα μάτια κι οι παλάμες κι έσταξε η ζωή γαλήνη κι ένα εγώ μαδημένο από τα σουλάτσα και τις τρικλοποδίες Κι ήρθαν έπειτα οι μέρες που άδειασαν από άδειες ευχές κι ανέτειναν μικρές ομπρέλες σε γεμάτους ουρανούς Κρυφτό Κοιτώ τις αληθινές λευκές παιώνιες στην τραχιά κορδέλα σφιχτοδεμένες, τακτικές μες στα διάτρητα τελάρα Ένας […]
Ιωάννης Ριζάς | Δύο ποιήματα
Μέρες αδειανές Ο παγωμένος άνθρωπος μέσα μου λέει πως είναι μεσημέρι ανασαίνω βαριά την χθεσινή υγρασία που στην βροχή πνίγονταν αδιάφορα περασμένες σκέψεις. Θυμάμαι τότε μια ανάσα να μου ψιθυρίζει, Σήμερα έχουμε πένθος, Σήμερα έφυγε ένας φίλος, Σήμερα νίκησε ο φόβος, Πληγή στην ελπίδα Αμαυρώθηκε ο καταγάλανος ουρανός Σήμερα τα σαρκοφάγα μέσα μας Κατέστρεψαν τα […]
Μαριάννα Χαρτσά | Δύο ποιήματα
Χρόνος Ο χρόνος μπορεί να ξεγλιστρά σαν το νερό στο χέρι καθορίζει τη ζωή σταθερό σου ταίρι. Ορίζει σημεία αρχής, τέλους και νάρκης ας ενώνεις τις κουκκίδες γραμμές με ακίδες. Έχει σημάδια ασθενή θανατηφόρα ή μη μαρτυρούν ζωή. Σημάδια που μένουν στα χρόνια που φεύγουν κι ας μοιάζει ο χρόνος με στιγμή. Αλήθεια Αν […]
Αναστάσιος Δελλαπόρτας | Εκπλήρωση
Αυτοεξόριστος στην άκρη των λέξεών μου, καταγής καθήμενος, μετράω στιγμές και σαν αμάθητο παιδί, λαθεύω. Με τα χέρια σταυρωμένα, ανολοκλήρωτος, με μια ευχή να ρέει στα χείλη μου, που δε μπορεί να ειπωθεί. Την σκεπάζω, πίσω απ’ τα κλειστά μου βλέφαρα. Σημείο διαφυγής για το δικό μου σύμπαν. Εκεί που γόνιμη είναι πάντα η γη […]
Παρασκευή Παπία | Τρία ποιήματα
Φροντίζω πάντα για γλυκό Νερό παγωμένο Ένα επιπλέον πιάτο φαΐ Και καθαρά σεντόνια. Ποτέ δεν ξέρεις Τι μέρα, ώρα και χρονιά Θα αφιχθεί Η συμφορά η επερχόμενη. ______________________________________ Μάθαμε να γλείφουμε τις πληγές μας Όταν καθαρίζαμε με τη γλώσσα Τα σκεύη της μάνας μας Κάθε που έκανε Γλυκό. ______________________________________ Ο θάνατος Φιλικό χτύπημα στον ώμο […]