Κάτω απ’ τις σπασμένες στήλες
ανάμεσα στο κενό και στον ύπνο
διασχίζουν τις άγρυπνες ώρες μου
οι συλλαβές απ’ τ’ όνομά σου.
Η μακριά και πυρρόχρωμη κόμη σου
αστροπελέκι του καλοκαιριού
δονείται στην πλάτη της νύχτας
με γλυκιά δριμύτητα.
Ρεύμα σκοτεινό του ονείρου
που κυλά ανάμεσα στα ερείπια
κι απ’ το τίποτα σε συναρμολογεί:
πικρές πλεξούδες, λησμονιά,
ακτή της νύχτας νοτισμένη
που ξαπλώνει και πάλλεται
μια θάλασσα υπνοβάτης και τυφλή.
Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης