Ένας τοίχος καταγγέλλει έναν άλλον τοίχο,
Κι η σκιά με υπερασπίζεται απ’ τη δειλή σκιά μου.
Ω πύργε της αγάπης μου σε γύρο απ’ την αγάπη μου,
Οι τοίχοι έγνεθαν λευκό τριγύρω απ’ τη σιωπή μου.
Εσύ τι υπερασπιζόσουν; Αναίσθητε και καθαρέ ουρανέ,
Τρέμοντας με στέγαζες. Ανάγλυφο το φως
Στον ουρανό που δεν είναι πια καθρέφτης του ήλιου.
Τ’ αστέρια της μέρας ανάμεσα στα πράσινα φυλλώματα.
Η μνήμη εκείνων που μιλούσαν, χωρίς να ξέρουν,
Δυνάστες της αδυναμίας μου – και παίρνω τη θέση τους,
Με μάτια γεμάτα έρωτα και χέρια πάρα πολύ πιστά,
Για να ερημώσω έναν κόσμο απ’ τον οποίο απουσιάζω.
Απόδοση: Γιώργος Καραβασίλης