Όπως το έφτιαξε ο Παρμιτζιανίνο, το δεξί χέρι
Μεγαλύτερο από το κεφάλι, να ορμάει στον θεατή
Και ύστερα να αποτραβιέται αβίαστα, σα να θέλει να προστατεύσει
Αυτό που διατρανώνει. Μερικά μολύβδινα πλαίσια τζαμιών,
Παλιά δοκάρια, γούνα, πλισαρισμένη μουσελίνα, ένα κοραλλένιο δαχτυλίδι
Ενώνονται σε μια κίνηση που στηρίζει το πρόσωπο, καθώς κολυμπάει
Μπρός – πίσω όπως το χέρι
Σε στάση ανάπαυσης, ωστόσο. Είναι αυτό που
Απομονώθηκε. Γράφει ο Βαζάρι: «Ο Φραντσέσκο αποφάσισε μια μέρα
Να φτιάξει το πορτραίτο του, κοιτάζοντας για τον σκοπό αυτό τον εαυτό του
Σ’ ένα κυρτό κάτοπτρο, σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι κουρείς…
Παράγγειλε λοιπόν σ’ έναν τορνευτή μια ξύλινη μπάλα
Κι αφού τη χώρισε στα δύο και την έφερε στα μέτρα
Του κατόπτρου, άρχισε με μεγάλη τέχνη
Ν’ αντιγράφει όσα έβλεπε στο γυαλί»,
Κυρίως το είδωλό του, του οποίου το πορτραίτο
Είναι το μόλις μετατοπισμένο είδωλο.
John Ashbery - Αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο – Νεφέλη, 1999
Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός