Αν αφήσεις τον κόσμο μόνο του μ’ ένα παιδί ή μ’ έναν ποιητή δεν ξέρεις τι πραγματικά μπορεί να συμβεί. Στα μάτια τους όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Όλα μοιάζουν λογικά. Όλα είναι δυνατά. Αν αφήσεις τον κόσμο στα χέρια τους μπορεί να βρεις τον ουρανό στη θέση της θάλασσας. Το αποτέλεσμα ίσως τους δικαιώσει. Ίσως όχι. Σημασία δεν έχει η επαλήθευση. Σημασία έχουν οι πράξεις.
Γράφει ο Δημήτρης Βασιλάκης:
αγαθοδαίμων
θέλω να κάνω όλες τις πράξεις
απλά να δω πως είναι
καλού κακού
Στο 88 εν κινήσει ο Δημήτρης Βασιλάκης κάνει όλες τις πράξεις. Αφαιρεί, διαιρείται, προσθέτει, πολλαπλασιάζεται. Κυρίως όμως παίζει. Παίζει με τις λέξεις. Παίζει με τις έννοιες. Παίζει με τις έγνοιες του. Παίζει πάντα στο ακριβώς. Ποτέ στο περίπου. Στο “ακριβώς” της ποίησης.
Αντιμετωπίζει τη ζωή, την καθημερινότητα, με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Τη δική του φιλοσοφία. Ανεβαίνει στη σκηνή. Υποδύεται γνωστούς κι άγνωστους σε εκείνον ρόλους. Χτενίζει, ισιώνει, γυαλίζει τις νότες του. Μέχρι να υπακούσουν στην τελειότητα και να τις βαρεθεί.
Πιστεύει στα λάθη του. Τους δίνει χρώμα και την ευκαιρία να ηγηθούν. Προσπαθεί να βρει και να διορθώσει τις τσαπατσουλιές που έκανε ο θεός. Προσέχοντας μην δημιουργήσει κατά λάθος κάποιον νέο σωτήρα.
Κεντράρει στο άπειρο.
Μαγκώνεται απ’ τις ρίζες του.
Αναρτά τον εγκέφαλό του.
Περνά όλα τα πράσινα φανάρια με κόκκινο.
Ανακατεύει, γρατζουνά, σκάβει, ξύνει, μυρίζει, ξεριζώνει τη γη. Γεύεται κάθε της καρπό. Ως αντάλλαγμα της χαρίζει μια θέση κοντύτερα στην ακρογιαλιά.
Με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή αντιμετωπίζει και τον θάνατο. Τον οποίο δεν κακολογεί αλλά περιπαίζει.
Γράφει:
εν κινήσει
σαν σε ζητήσει ο θάνατος
να του πεις
…δεν αδειάζω τώρα…
πάρε με μια άλλη στιγμή
που να ‘ χω
λίγο χρόνο
και
λίγο μετά
αφού γλίτωσα από του χάρου τα δόντια
αποφάσισα να πάω πιο πέρα
το τι έγινε στη συνέχεια δεν περιγράφεται…
γυρίστε αριστερά ό,τι φανεί αυτό είναι
το ίδιο κι απ’ την άλλη
πίσω μπρος δεν έχει
είναι η θέα αυτού που στέκεται προφίλ σας
και γυρνά να δει
α μα δεν τον γελάς το χάροντα
μόνο θα περιμένει να τελειώσεις
Κι αφού κλείνει την πόρτα κατάμουτρα στον θάνατο ασχολείται με την αφέλεια του χρόνου.
Γράφει:
τα τελευταία μου λεπτά
πέσαν κάτω
να
κάτι
για το δρόμο
O Δημήτρης Βασιλάκης γράφει ποίηση εν κινήσει. Δεν γράφει από καθήκον. Γράφει ποίηση για τη χαρά της ποίησης.
Τα περισσότερα από τα ποιήματά κάνουν έναν κύκλο. Σύντομο. Τόσο όσο χρειάζεται ο δίσκος ενός ποδηλάτου για να πάει τον αναβάτη ένα βήμα πιο μπροστά. Το ποδήλατο όπως και η ποίηση κινούνται μόνο προς τα μπρος. Γι’ αυτό παρότι ο κύκλος επαναλαμβάνεται, αναβάτης και αναγνώστης δεν μένουν ποτέ στάσιμοι.
Κανένα από τα ογδόντα οχτώ ποιήματα της συλλογής δεν ξεκινά με κεφαλαίο και δεν ολοκληρώνεται με τελεία. Η τελεία άλλωστε είναι ένα σημείο στίξης που απουσιάζει ολοκληρωτικά. Μια απουσία που δεν στοιχίζει καθόλου στον αναγνώστη. Αυτό που είναι έντονο στη συγκεκριμένη συλλογή είναι η αγάπη για περιπλάνηση, η δίψα για ελευθερία και η αποστροφή στην τελειότητα.
Στην ποίηση του Δημήτρη Βασιλάκη οι λέξεις όλες λειτουργούν. Άλλες αναπαράγουν ήχους άλλες υπερασπίζονται τη σιωπή. Ο αναγνώστης δεν έρχεται αντιμέτωπος ούτε με ένα καμένο “και”. Η εικόνα τους είναι απόλυτα ευκρινής. Δεν παράγουν και δεν υπερασπίζονται είδωλα.
Οι λέξεις, λέει ο Robert Luis Stevenson, είναι φτιαγμένες για κοινή καθημερινή συναλλαγή της ζωής, και ο ποιητής φτιάχνει κατά κάποιο τρόπο απ’ αυτές κάτι μαγικό. Κάπως έτσι νιώθει ο αναγνώστης διαβάζοντας το 88 εν κινήσει του Δημήτρη Βασιλάκη.
Κείμενο: Αντώνης Τσόκος