Κοίταξε τώρα στο κάπου και πάντα οι δυο μας πετάμε.
Σαν ανθοστόλιστες πλατιές, από μάρμαρο επιφάνειες.
Ζεσταίνουμε λίγη από την παγωμάρα της ατμόσφαιρας.
Ζεσταίνουμε λίγη από την παγωμάρα των σεντονιών.
Περπατάμε δίπλα δίπλα, να μη χάσουμε εμπειρία.
Ζητιανεύουμε τυφλά
ο ένας στον άλλον.
Δώσε μου.
Σου δίνω.
Πάλι πίσω.
Πάλι πάρε.
Πάλι φέρε.
Συναλλαγές.
Οι μέρες μας θολωμένες συναλλαγές!
Έχω χάσει το χρόνο.
Έχω βουτήξει τ’ ακροδάχτυλά μου μες στα στήθη σου
και γλύφω λαίμαργα το μέλι.
Ξαναγεννιέμαι μικρός βασιλιάς στα μάτια της μάνας μου.
Χορεύω πάνω από τις ταράτσες αυτής της πόλης.
Χορεύουμε πάνω απ’ τα σύνορα της επαφής.
Αντιδρούμε σε ό, τι αντιδρά στα μέσα
και το εκπνέουμε ο ένας στο στόμα του άλλου.
Δεν έχω μοτίβο.
Δεν έχω κάποιον κορμό να σε στηρίξω
και ‘κει πάνω να σου γράψω με πλάνο και κανόνες και λογικές.
Έχω ένα χειμαδιό που στάζει μέσα απ’ τα δόντια μου.
Και ξεγλιστρά από τα δάχτυλα.
Και μουσκεύει όλα τα γραπτά σου.
Γιατί για εσένα είναι όλα.
Θέλω να σου προσφέρω τα πάντα.
Δε θέλω να σου προσφέρω τίποτα!
Να σ’ αγκαλιάσω, να σε φιλήσω,
να σε φτύσω, να σε μυρίσω.
Να κρυφτώ μέσα στα πελώρια μαλλιά σου.
Να τσακωθούμε.
Ν’ ανταμωθούμε,
στο κάπου και πάντα οι δυο μας.
Και να μου τρυπήσεις τις φλέβες
από τα χέρια και τα λαιμά, να πάρουν αέρα.
Μεγάλες, δυνατές και μόνιμες χαρακιές.
Με σκουριασμένα ψαλίδια
να σκίσεις το δέρμα μου
Όσο πιο δυνατά και λυσσαλαία μπορείς!
Να μολυνθεί
τόσο που να μείνει έτσι ανοιχτό στο συνεχές.
Και να ξυπνάς από τα πλάγια.
Και πριν μου πεις καλημέρα
το στόμα ν’ ανοίγεις
και να ρουφάς το χείμαρρο απ’ αυτές τις σχισμές,
γιατί χείμαρρο έχω.
Είμαι ανίκανος για κάτι πέραν απ’ αυτό.
Συγγνώμη.
Δεν έχω έλεγχο.
Καταστρέφω τη ζωή μου σ’ ένα δευτερόλεπτο,
τη χτίζω σε 20 χρόνια.
Λίγη βενζίνη στα μάτια μου
αναμμένο σπίρτο πετώ,
φωτιά!
Κραυγές!
Και γέλια!
Και ‘συ το ίδιο.
Και όλοι μας το ίδιο!
Αλλά εσύ πιο πολύ
γιατί εσύ είσαι η δική μου.
Και είμαι τόσο εγωιστής πάνω στο σώμα σου.
Μουδιάζω.
Σκούζουν,
‘βογγάν τα τεντωμένα μου χαρακτηριστικά.
Στον τοίχο.
Βλέπω τον τοίχο!
Από τη συλλογή: «Παράμερα απ’ το ακρόνειρο»
Ο Βαλάντης Μάστορας ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φοιτητής του τμήματος Εφαρμοσμένης πληροφορικής του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας.
Έργα του δημοσιεύονται στο ιστολόγιο Αψίνθιον.