Ο σκοινοβάτης. Απόσπασμα. Σελίδα 37.
Νιώθω μια παράξενη δίψα, θα ήθελα να πιω, δηλαδή να υποφέρω, δηλαδή να πιω μα να μεθύσω με τον πόνο που θα ‘ναι Γιορτή. Αφού αρρώστιες, πείνα και φυλακή δεν μπορούν να σε κάνουν δυστυχισμένο, αφού τίποτε απ’ όλα αυτά δε σε αγγίζει, δυστύχησε με την τέχνη σου. Τι σημασία έχει -για σένα και για μένα- ένας καλός ακροβάτης; Θα είσαι το πυρπολούμενο θαύμα, θα φλέγεσαι και θα διαρκείς λίγα λεπτά. Φλέγεσαι. Πάνω στο συρματόσκοινό σου είσαι ο κεραυνός. Έστω, ένας μοναχικός χορευτής. Σε αναγκάζει να χορεύεις μια τρομερή δυστυχία, που πυροδοτείται κι εγώ δεν ξέρω από ποια φλόγα που σε φωτίζει και σε αναλώνει. Και το κοινό; Βλέπει μονάχα τη φωτιά, και νομίζοντας ότι παίζεις, αγνοώντας ότι είσαι εσύ ο εμπρηστής, χειροκροτεί την πυρκαγιά.
Μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης
Ζαν Ζενέ - Ο σκοινοβάτης. Ο θανατοποινίτης - Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2016