Οἱ βασιλιάδες δέν ἀγγίζουν τίς πόρτες.
Μιά τέτοια εὐτυχία τούς εἶναι ἄγνωστη : Νά σπρώχνεις
μπροστά σου ἁπαλά ἤ βίαια μιά μεγάλη γνώριμη σανίδα,
να γυρίζεις πίσω, γιά νά τήν ξαναφέρεις στή θέση της –
νά κρατᾶς στά χέρια σου μιά πόρτα.
…Τήν εὐτυχία νά σπρώχνεις κρατώντας τό πορσελάνινο πόμολο, τό πιό μεγάλο ἐμπόδιο τοῦ δωματίου. Γρήγορη πάλη, σῶμα μέ σῶμα, κι ἀφοῦ κοντοσταθεῖς μιά στιγμή, τό βλέμμα σου ἀγκαλιάζει καί τό σῶμα σου ὁλόκληρο βολεύεται στό καινούργιο του διαμέρισμα.
Ἕνα φιλικό χέρι τή συγκρατεῖ ἀκόμη προτοῦ τή σπρώξει ἀποφασιστικά και κλείσει – κι αὐτό τό κλίκ ἀπό το δυνατό μά καλολαδωμένο σύρτη χαρίζει εὐχάριστη σιγουριά.
Μετάφραση: Χριστόφορος Λιοντάκης
Francis Ponge - Η φωνή των πραγμάτων - Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 1999