Απόσπασμα από τη σελίδα: 105
Ὁ ἀνθρωπομορφισμός τῶν δέντρων τοῦ προκαλοῦσε ταραχή καί διέγειρε τήν περιέργεια καί τή φαντασία του. Κεφαλή, κορμός, ρίζα: μέ τήν ἴδια κάθετη διάταξη στέκονται ὁ ἄνθρωπος καί τό δέντρο κατακόρυφα πάνω στή γῆ καί στό χῶρο πού καταλαμβάνουν. Μόνο ὁ Ἰεσσαί, ἔλεγε ὁ Ἄθος, σάν νά τόν ἔβλεπε μπροστά του, φυτρώνει πλαγιασμένος στό ἔδαφος, σκέτη ρίζα, καί τό δέντρο του ἀνεβαίνει ἄκορμο στόν οὐρανό, μονάχα μέ τά ἁπλωμένα του κλαδιά καί παρακλάδια, ράβδος ἐκ τῆς ριζής Ἰεσσαί. Ἡ διαφορά τοῦ δέντρου ἀπό τον ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀκινησία του καί ἡ ἀλλότρια σχέση του μέ τήν αἰωνιότητα. Τό δέντρο ζεῖ καί πεθαίνει στό ἴδιο σημεῖο, ἀμετακίνητο. Ἀλλά καθώς μπορεῖ νά ζεῖ καί συγχρόνως νά πεθαίνει ἐκεῖ πού φύτρωσε κάποτε, τό δέντρο θεωρητικά εἶναι αθάνατο. Ὑπάρχουν ζωντανοί σκελετοί ἀρχαίων δέντρων, ἔλεγε ὁ Ἄθος ζωγραφίζοντας καί κουνώντας τά χέρια στόν ἀέρα, πού ἐδῶ καί χιλιετίες πεθαίνουν στήν Κοιλάδα τοῦ Θανάτου, στήν ἔρημο Μοχαβί τῆς βόρειας Ἀμερικῆς, κι ἀκόμα νά ξεψυχήσουν. Ἀργοπεθαίνουν, ἐνῶ ζοῦν αἰώνια.
Μαρία Στεφανοπούλου
Μαρία Στεφανοπούλου - Άθος, ο δασονόμος - Το Ροδακιό, 2015