ΑΛΗΤΗ! Ἀπόψε εἶν’ ἡ βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορεῖς νά πᾶς νά κοιμηθεῖς σ’ ἕνα παγκάκι, Ἀλήτη!
Πλάτυνε ἡ Σκέψη τή ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
πόκανε ο άνθρωπος τή Γή κι ὅλο τό Σύμπαν: σπίτι.
Δέν ἔχεις δάκρυα νά θρηνεῖς, οὔτε κουράγιο νά πονεῖς,
οὔτε κραυγές ὑστερικές νά βγάνεις πέρα ὥς πέρα.
Εἶσ’ ἕνα κύμα σιωπηλό μιᾶς τρικυμίας παντοτεινῆς,
πού γαληνεύει ἀνήσυχα στήν ἤσυχην ἑσπέρα.
Κι ὅταν θά βρεῖς τό λυτρωμό σ’ ἕνα παγκάκι ξαπλωμένος,
καί θά σιγήσει ὁ σίφουνας κι ἡ θύελλα τῆς ζωῆς σου,
Ἀλήτη! δέ θά πεῖς ποτέ πώς ἤσουν κουρασμένος
ἀπ’ τόν ἀγώνα τό σκληρό τῆς ἄρρυθμης ψυχῆς σου.
Ἀλήτἡ! Ἀπόψε εἶν’ ἡ βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορεῖς νά πᾶς νά κοιμηθεῖς σ’ ἕνα παγκάκι, Ἀλήτη!
Πλάτυνε ἡ Σκέψη τή ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
πόκανε ὁ ἄνθρωπος τή Γή κί ὅλο τό Σύμπαν: σπίτι.