Βιβλίο τρίτο
Ιδού, λοιπόν, το κόκκινο ρόδι
Απόσπασμα. Σελίδες: 59,60.
Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Δηλαδή: είμαστε εντός του μαύρου μνήματος, εντός του φωταγωγημένου θανάτου μας. Η πεινασμένη αλεπού ζυγώνει. Τρίβεις τα μάτια σου και πέφτουν φλούδες από ροδάκινο. Είμαστε· ξαπλωμένοι πλάι σε έναν ξεθυμασμένο κεραυνό που όμως. Καταρράχτης. Μικρή πράσινη γκάβλα, στήθη που μοιάζουν με ελπίδες. Οι παραμορφωμένες καρδιές στην κλαίουσα ιτιά. Οι θεσπέσιες αμαρτίες. Οι γυναίκες που. Αχ, να βαστήξω να το πω. Ένα δέντρο με χρυσά φύλλα. Μια δράκαινα με χρυσά μάτια. Σε όλο το βουνό ουρλιάζουν. Οι γυναίκες που θα μας απο. Κ ε φ α λ ί σ ο υ ν . Τόσο πολύ θα μας θελήσουν που θα μας κόψουν το λαιμό. Μετεωρολογικό δελτίο: θα πεταχτεί σκοτεινό το αίμα, θα πιτσιλίσει τον ουρανό. Το κεφάλι μας θα τρέχει σε μιαν αιώνια κατηφόρα. Έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι και οι σφαγμένοι στην Τριπολιτσά. Ένας Μεγάλος Γόης σου βάζει το σκοινί στο λαιμό. Κατόπιν αρχίζει το Πιστεύω εις ένα.
Κι ο Θεός; Ο Θεός μονάχα κάτι που δεν. Ένα παιδί με κόκκινο ρόδι.
Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Στα μπράτσα μας ανθούνε μυγδαλιές. Βαθιά ανάσα. Από τα μάτια μας ανεβαίνουν και κατεβαίνουν οι κλίμακες των αλγουριδών με ζέση και αυταπάρνηση. Τι θα μείνει – σκουλήκια θα φαν τη σάρκα μας· απ’ τα σκουλήκια μια νέα σάρκα θα πεταχτεί. Κι έξαφνα χίλιες χιλιάδες γραβατωμένοι ψυχίατροι με την Desiderantes Affectibus στα χέρια. Ένας είναι ο Θεός, φωνάζουν – και έρχονται προς το μέρος σου. Να πεθάνω στα πράσινα νερά, είπες. ο ρόγχος του θανάτου σου πρωινός αφρός.
Και νά εκείνη με τον παράλογο λαιμό και τον παράλογο ώμο.
Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Έξι καβαλάρηδες με άσπρες μάσκες. Μαστίγια που σφυρίζουν μέσα στη νύχτα. Ακόμη δεν άνθισαν τα συρματοπλέγματα της καρδιάς μας κι ωστόσο τρέχουν τα παιδιά και τ ρ έ μ ο υ ν οι γυναίκες τους. Η Λισαβόνα γκρεμίζεται και το Παρίσι χορεύει. Ένα ρόδο είναι ένα ρόδο. Δύο ρόδα είναι μια συνάντηση δολοφόνων. Να δαγκώνεις τις απορίες σου. Σαν νόμισμα ανάμεσα στα δόντια πεθαμένου ναύτη. Μα τι θα πει κεκυρωμένος; – κάποιος που έμαθε το παστρικό βαρούλκο. Τα πουλιά με τα χάλκινα φτερά. Σε μιαν αλάνα όπου πάντοτε θα. Βραδιάζει.
Να πεθάνω δίχως την αλήθεια. Άμα μπορέσω.
Θανάσης Τριαρίδης
Θανάσης Τριαρίδης - * τα μελενια λεμόνια * η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων - Τυπωθήτω, 2007