Χορεύουμε;
Αναίτια σκέφτηκε πως, αν πρωταγωνιστούσε σ’ ασπρόμαυρο κόμικ, θα γέμιζε το καρέ μ’ εκτυφλωτικά λευκά ψαροκόκαλα και μυτερά δόντια. Κι ίσως για να συμπληρωθεί το κάδρο: με πυκνή ομίχλη. Μια ιδέα Φίλιπ Μάρλοου, με κάτι από Τζέιμς Ντιν, κι έτοιμος ο ριψοκίνδυνος ήρωας. Με συντροφιά ένα πλακέ φλασκί, ξέχειλο τζιν, απ’ αυτά που κρύβονται εύκολα και σε ζεσταίνουν τις κρύες νύχτες. Εύκολα είναι όλα με τις εικόνες, τις σκηνοθετείς στα μέτρα σου. Ενώ στην πραγματικότητα, δεν ελέγχεις σχεδόν τίποτα. Κι εκτός από ζώα, βλέπεις κάθε μέρα ανθρώπους ν’ αναζητούν στους βρωμερούς κάδους κάτι που να τρώγεται. Αλλά αυτοί δεν χωρούν σε κανένα πλάνο. Περνάνε στα ψιλά, μαζί με κείνους που, μην αντέχοντας την εξαθλίωση, πηδούν από ταράτσες και πέφτουν σε ράγες τρένων.
Και τα σκουπίδια συσσωρεύονται όχι μόνο γύρω σου, αλλά κι εντός σου. Και μπορείς να μάθεις όντως, αρκετά πράγματα απ’ αυτά. Όποιος πρώτος το αντιλήφθηκε, ήταν πολύ έξυπνος. Κι όχι, δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός πως έτσι αποκρυπτογραφείς τις συνήθειες των άλλων. Γιατί οι άνθρωποι δεν πετούν απαραίτητα αυτά που δεν θέλουν ή δεν χρειάζονται πια, αλλά κυρίως εκείνα που δεν αντέχουν να βλέπουν, που δεν θέλουν να καταλαμβάνουν το χώρο τους, να τους υπενθυμίζουν πληγές. Λες κι αν εξαφανιστεί κάτι απ’ το βλέμμα, θα σβηστεί κι απ’ τη μνήμη. Αν κομματιάσεις τάχα μια φωτογραφία θα ξεχάσεις και το πρόσωπο σ’ αυτήν. Κι αν τσαλακώσεις ένα γράμμα, θα διαλυθούν οι λέξεις του, δεν θα ‘χουν μέσα σου καμία επίδραση. Τι ηλιθιότητα!
Το ποτάμι στον καθρέφτη - Αικατερίνη Τεμπέλη - Άνεμος εκδοτική, 2015