Τώρα πια οι ποιητές κρεμούν τον εαυτό τους
σε τοίχους εφαρμογών.
Η αναγνώριση έγινε αυτοσκοπός
ακόμα και όταν όλα γύρω καταρρέουν.
Κλίκες που τροφοδοτούν το εγώ μας
μετατρέπουν τα μολύβια
σε υδράργυρο
που καίει τα αυτιά μας
για να μην ακούμε την ανάγκη
να σωθούμε από την ματαιοδοξία,
για να μην ακούμε την ήττα της εποχής
που έχει μετατρέψει τις μελωδίες
σε κόρνες και πυροβολισμούς δημοσίων σχέσεων.
Δεν είναι το αναγκαίο της εποχής.
Είναι η νίκη του ατομισμού,
η ασφυξία των αισθήσεων,
ο πνιγμός της αναγκαιότητας,
ο άρτος της οχλαγωγίας,
η λοιδορία στη νιότη,
η ψευδαίσθηση της προόδου.
Είναι η προσομοίωσή μας
μακριά από τις πραγματικές μας ανάγκες.
Είναι το μπάζωμα της γης,
είναι οι ρίζες που ‘μείναν κάτω από το μπετό.
Φαντάζομαι έναν κόσμο
όπου οι λέξεις
θα είναι ελεύθερη πηγή,
να ξεδιψάσουν όλοι,
όπου τα όνειρα
θα πάψουν να είναι νούμερα στατιστικής,
όπου η βροχή
θα τραγουδά την επανάσταση.
Ο Κώστας Λαζαράκης ζει και εργάζεται στα Μεσόγεια Αττικής. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Κυκλοφορεί το βιβλίο του ‘’Μια Κυριακή δε φθάνει’’.