Γράφει ο Αντώνης Τσόκος
Η επιλογή του εναρκτήριου ποιήματος μιας συλλογής θα μπορούσε να αποτελέσει προϊόν μελέτης. Στο πρώτο ποίημα των βιβλίων τους οι ποιητές συνήθως φοράνε τα καλά τους. Προσπαθώντας με κάποιον τρόπο να παρασύρουν τον αναγνώστη στα ενδότερα των ποιημάτων τους. Tο πρώτο ποίημα λειτουργεί συνήθως ως ένα περάσμα που καθοδηγεί τον αναγνώστη στο υπόλοιπο έργο με έναν τρόπο ήπιο. O Γιώργος Χ. Ζαχαρόπουλος δεν χρησιμοποιεί αυτό το τέχνασμα και επιλέγει μια πιο άμεση, ίσως και προκλητική, προσέγγιση, «πιάνoντας» τον αναγνώστη από τα μούτρα. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, καλά του κάνει.
Γράφει:
Δάκρυσε το εικόνισμα. Ευθύς αμέσως κάποιος
χίμηξε κι έγλειφε
της Παναγιάς
το μάτι
και διερωτώμαι λοιπόν κύριοι,
τι προσκυνάμε ολημερίς;
το μύρο
ή τα σάλια;
Τι μας οδηγεί στην πίστη; Ο φόβος πως κάποια ανώτερη δύναμη θα στραφεί εναντίον μας; Η ελπίδα; Είναι η πίστη ενός είδους καθημερινής συναλλαγής με το θείο ή κάποιον πλαστογράφο που παριστάνει τον εκπρόσωπο του επί της γης; Ή είναι μια πληγή που δεν κλείνει.
Ο Αγρός Αίματος είναι μια συλλογή του κατακλύζεται από την τρυφερότητα της πληγής. Είτε πρόκειται για σωματική ή συναισθηματική. Και φυσικά από τον πόνο. Ο πόνος είναι η έξοδος που έχει βρει η πληγή για να εκτονώνεται. Ίσως να είναι και η μοναδική της παρηγοριά.
Ο δρόμος για τον πόνο περνάει μέσα από τη θυσία. Κι είναι κοινός για όσους αποδέχονται δίχως αντίσταση τη μοίρα τους. Για όσους πιστεύουν αυτό που δεν μπορούν να δουν. Αυτόν που δεν μπορούν να δουν. Ο Θεός αδυνατεί να κατανοήσει τον άνθρωπο. Κλείνει τα μάτια και μοιράζει άστρα αντί να μοιράζει δικαιοσύνη. Είναι η πίστη η θεραπεία ή μήπως μια ανεπούλωτη πληγή;
Ο Θεός είναι παρών μέσω της απουσίας ή της ακατανόητης παρουσίας του στην πλειονότητα των ποιημάτων. Είναι άλλωστε η αρχαιότερη και μακροβιότερη οδύνη σ’ αυτόν τον κόσμο. Ίσως μόνο η ποίηση να τον ξεπερνά σε μακροβιότητα.
Τα ποιήματα της συλλογής παράγουν το δικό τους αίμα κι είναι αυτό που τα κάνει να ξεχωρίζουν.
Γράφει:
Δακρύει στον στάβλο
αδίκως αναμένοντας
τα μάτια της γίνηκαν αίμα
πειρῶμαι να φορέσω το υποζύγιο
ο σβέρκος μου είναι σαθρός
δεν το αντέχει
σταδίους πέντε και τεσσαράκοντα
δεν δύναμαι να διανύσω
αργυρώνητο καρπώθηκα το δώρο της Θεάς.
Τον χρόνο στην ποίηση του Γιώργου Χ. Ζαχαρόπουλου θρέφει ο θάνατος. Ο θάνατος δεν είναι το λείψανο αλλά η σάρκα του χρόνου. Είναι το σάβανο που ο ποιητής προσπαθεί να ξηλώσει. Απεικονίζει το παρελθόν και το παρόν, όχι όμως και το μέλλον.
Ο Αγρός αίματος είναι ένα τοπίο που τιμά την ιερότητα της θυσίας. Ένα δέντρο που κρεμά αθώους στα κλαδιά του. Είναι το αγκάθια στο στόμα που διαμελίζουν τις λέξεις και τις ανάσες.
Η ποιητική συλλογή Αγρός Αίματος του Γιώργου Χ. Ζαχαρόπουλου αγγίζει τα πιο βαθιά και σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί όπου η πίστη, το μαρτύριο και ο θάνατος συναντιούνται. Οι εικόνες που δημιουργεί ο ποιητής αναδεικνύουν την πάλη του ανθρώπου με τον πόνο, τη θυσία. Η ποίηση του Ζαχαρόπουλου, είναι ταυτόχρονα κραυγή και ικεσία.
Ο Αγρός αίματος δεν είναι μια συνηθισμένη ποιητική συλλογή. Είναι μια μετάληψη λέξεων. Μια προσευχή που διαβάζεται ανάποδα. Ένας διάλογος με τον πόνο.
Ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση ποιητή. Ενός δημιουργού που δείχνει ικανός να αφήσει γέρα το αποτύπωμά του στην ελληνική ποίηση.
Γιώργος Χ. Ζαχαρόπουλος | Αγρός αίματος | Εκδόσεις "Ο μωβ σκίουρος"