Βρίσκομαι κρεμασμένη σε έναν τοίχο.
Πού και πού περνάς,
να ισιώσεις το κάδρο μου.
Παρατηρείς πως γέρνω.
Κάθε φορά και περισσότερο.
Δεν φταίνε οι πρόκες, σου απαντώ :
– πώς να βαστήξουν το κορμί μου. –
Φταίει που ξέχασες,
καιρό τώρα,
να με βγάλεις από το κάδρο
για μια βόλτα.
Χτυπώ τα πόδια μου
στις γωνίες του πίνακα.
Κρεμιέμαι στην κορνίζα,
για οξυγόνο.
Τίποτα.
Κορνιζωμένοι έρωτες,
γύρω μας.
Ιδανικοί.
Παθιασμένοι.
Ζωοδότες.
Απαραίτητη προϋπόθεση
να σεβαστείς το κάδρο.
Peny Delta | Απενθείς | ΑΩ Εκδόσεις, 2024