Σύνδρομο Χασιμότο
Σκοτάδι και απροσδιόριστη βαβούρα
Σκοτάδι και ηλεκτρικός πανικός
Άγχος, αϋπνία
ναρκωτικά και προσποίηση
Σκοτάδι, σκοτάδι, σκοτάδι
και δίνη ηλεκτρική
που δεν σταματάει με καμία
προσπάθεια
αφήσου
κρατήσου
αφήσου
κρατήσου
αφήσου
κρατήσου
κρατήσου
κρατήσου
κρατήσου…
Γράμμα σ’ ένα Φίλο
Σ’ αυτό το Χώρο
που δεν υπάρχει
για εμάς
αλλά μόνο για τον εαυτό του
αυθύπαρκτος και μοναχικός
Ζούμε
αλλά για μας
ούτε γωνιά
Φίλε μου
κι αν ανταμώνουμε
εδώ συχνά
είναι γιατί μπορούμε
να αντέχουμε
κι αν η καρδιά μας
ακόμα χτυπά
τη δύναμη αντλούμε
από άλλη διάσταση
αλλά για μας
ούτε γωνιά
Φίλε μου συντροφικέ
Μοναδικέ μου Φίλε
Φίλε μου
Αλκυόνη
Καθώς
θα
πέφτει
η
βροχή
θα
θυμάμαι
εκείνη
τη
μορφή
που
είχες
όταν
ξημέρωσε
η
πρώτη
σου
Άνοιξη
Διλήμματα
Σε πόσα πράγματα
θα ψάξεις να βρεις
αυτό που δεν υπάρχει
τα βράδια η Αθήνα
μυρίζει γιασεμί
τα βράδια η Αθήνα
μυρίζει νεράντζι
Κεφαλληνίας και Κυκλάδων γωνία
μετά το θέατρο θα είμαι εκεί
η Αθήνα ανάβει
η Αθήνα καίγεται
Λέλας Καραγιάννη
Δροσοπούλου
Δικαιάρχου και Αρχιμήδους γωνία
Ασκληπιού και Σόλωνος
Ναυαρίνου
Καλλιδρομίου και Μπενάκη
τα σταυροδρόμια της ζωής μας
όλα εκεί
στις γωνίες
και τα διλήμματα
όλα εκεί
στα στενά πεζοδρόμια
στα σκουπίδια πάνω απ’ τους κάδους
στους άδειους δρόμους
στα άσκοπα νυχτερινά φανάρια
Σε θυμάμαι ήσουν παιδί
και είσαι τώρα μακρία
μα σ’ έχω μέσα μου ακόμα
σε κουβαλάω
Fleet street
Royal Court of Justice
Strand
West End
Trafalgar square
Hackney
Συνθήκες Ι
Εσύ που μπορεί να υπάρχεις
μπορεί όμως και να μην υφίστασαι
Εσύ που με ξέρεις αλλά με ξεγελάς
σαν να ήμουν ο χειρότερός σου εχθρός
Εσύ μόνο εσύ
μπορείς να μου ζυγίσεις το όνειρο
και να μου πεις
Τελικά
απ’ όλα αυτά
πόσα μπορεί ν’ αντέξει
ετούτο το κουφάρι
Κι εγώ που μπορώ να σε καταλαβαίνω
αλλά που θέλω πότε πότε
και να σε αισθάνομαι
Έχω ξεμείνει από ιδέες
υλικό κ’ υποδομές
θα πρέπει να παίξω
ένα παιχνίδι
που δεν βγάζει πουθενά
απλά και μόνο για να βγάλω κάτι
κι εγώ που μπορώ να σε νιώσω
αλλά αδυνατώ να σε καταλάβω
έχω μόνο απορίες
και μια δύναμη βασισμένη
σε συνθήκες του παρελθόντος
Συνθήκες ΙΙ
Τι μιλάς ρε
αφού δεν σε παίρνει
το σώμα σου
θα σαπίσει σιγά-σιγά
χωρίς να το καταλάβεις
ενώ οι συνθήκες, οι συνθήκες σου
υπήρχαν και υπάρχουν πέρα κι εκτός από σένα
θα συνθλιφθείς μέσα σ’ αυτές
και θα περάσεις
πέρα από το τέρμα
εκεί που ήσουν πάντα δηλαδή
Η Ελένη Ξιαρχογιαννοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και ζει στα Χανιά. Έχει διδακτορικό στην Πολιτική Επιστήμη από το πανεπιστήμιο του Έξετερ. Έζησε 13 χρόνια στο εξωτερικό, στο Λονδίνο και στις Βρυξέλλες.