[Κείμενο γραμμένο για το Μονόκλ «για την ιδέα μιας γάτας»]
Αυτός που θέλει να γίνει άνθρωπος είναι σίγουρος πως και ο άνθρωπος θέλει να γίνει σαν κι αυτόν. Από τον έναν κόσμο στον άλλον αναζητούσε όσα ίχνη δεν μπορούσαν να βρεθούν. Άκουγε όμως τον ερχομό από μακριά. Εφόσον προλάβαινε θα γινόταν ο πρωτοπόρος, ο αρχηγός. Άλλωστε εξ αρχής υπερείχε λόγω της ικανότητάς του να μεταμφιέζεται σε Τούρκο, Αμερικανό, Γάλλο ποτέ σε Κινέζο, ευτυχώς.
Καθώς ενεργούσε αναλόγως των περιστάσεων, ήσουν πεπεισμένος πως ήταν προστατευμένος απ’ όλες τις αναποδιές σαν να είχε επιφοιτηστεί με θεία Πρόνοια. Κολυμπούσε στων εφτά θαλασσών τα κύματα, που αν και βρεγμένος μέχρι τρίχας έσταζε αλώβητος. Κάποιοι κυνικοί ισχυρίζονταν πως είναι αδύνατη η ύπαρξή του, γιατί καταρχήν αμφισβητούσαν τα θαύματα στο ποιόν τους. Ίσως βέβαια να ήταν κακοπροαίρετοι, ίδιον της ζήλειας. Και η ζήλεια είναι συνήθως προϊόν εκατέρωθεν ζήλειας.
Άκουγε αυτός λοιπόν τα πάντα προσεκτικά· η λύση βέβαια απλή, τόσο απλή που ήταν αφάνταστο να την σκεφτεί, όσο αφάνταστο είναι να σκεφτεί ένα ψάρι την πιθανότητα να είναι κομμάτι της διατροφής ενός στεριανού. Είχε όμως την μοίρα με το μέρος του. Πρωί πρωί, άσπρος άσπρος – τύχη αγαθή – μπήκε στο αυτοκίνητο αγκαλιά με τον αγαπητό σύντροφο Αντώνη κι έφτασε πρώτος και καλά φαγωμένος. Γάτος ο τύπος.