Μοναξιά
Ήταν πρωί όταν κατάλαβα πως μου έφυγαν.
Καθόμουν στη στενή, δύσκαμπτή μου καρέκλα και έβλεπα απ’ το μεγάλο παράθυρο
τα σύννεφα του Γενάρη.
Μάζεψα μέσα μου όλες τις εκκωφαντικές σιωπές που άκουσα τους περασμένους μήνες-
τον Ιούλη με το πορτοκαλί, αχνισμένο ηλιοβασίλεμα,
τον Αύγουστο με το πρώτο τιτίβισμα των τζιτζικιών
και τον Σεπτέμβρη που με βρήκε να στέκομαι σαστισμένη μπροστά στον καθρέφτη
του μπάνιου, προσπαθώντας να δω τί είχε αλλάξει.
Τα παλιά πρόσωπα, που δεν είχα στα αλήθεια γνωρίσει μέχρι πρόσφατα,
με βρίσκουν τις νύχτες και με στοιχειώνουν.
Που βρίσκω τον χώρο μέσα μου και τα συναντώ;
Είναι που άδειασε από ψευδαισθήσεις το κορμί μου και προσπαθώ, έστω και τώρα,
να δω- πίσω απ’ την ομίχλη του Νιόβρη και την άχνα του Ιούλη,
ποιους είχα κοντά μου και παρέμενα μόνη;
Πως να καταλάβω πως οι άνθρωποι με τα πρόσωπα, απρόσωπα κοιτάνε.
Πόσες, αμέτρητες φορές ήμουνα μόνη μου μαζί τους.
Τώρα, έμεινα μόνη μου με εμένα.
Τουλάχιστον, όμως, ξεκίνησα να βλέπω-
τα σύννεφα, την ύλη, την καθαρή υπόσταση των πραγμάτων.
Το Περασμένο Καλοκαίρι
Μακρύ καλοκαίρι,
μεγάλα πρόσωπα από το παρελθόν
που περνούν μπροστά απ’ το βαγόνι
που κάθομαι και ταξιδεύω.
Πρόσωπα πνιχτά, χωρίς μιλιά
στέκονται μπροστά από ένα αμπέλι και μια συκιά
που κοιτάζω με απορία.
Στον επόμενο σταθμό θα κατέβω.
Αν δεν κατέβω εγώ,
θα συνεχίσουν να ‘ρχονται μαζί μου.
Να, σε λίγο θα πέσει ο ήλιος
και πρέπει να φύγω.
Οι άνθρωποι αυτοί
με τα ξένα τους πρόσωπα,
μια ζωή μου έπαιρναν το φως
για να μη βλέπω.
Μα να,
μια πεταλούδα.
Εδώ θα κατέβω.
Η Μαριαλένα Ηλία έχει σπουδάσει Αγγλική Γλωσσολογία και Φιλολογία στην Αγγλία. Ασχολείται με την συγγραφή τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Ποιήματα της και δοκίμια, έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ελληνικά, λογοτεχνικά περιοδικά. Παράλληλα, καταπιάνεται με τη ζωγραφική και την εικονογράφηση που αγαπά ιδιαιτέρως.