Ποιήματα από το βιβλίο «Τα διάκενα του χρόνου & Πρελούδιο στο νέο κοσμικό ψύχος», του Δημήτρη Τ. Άναλι. Μετάφραση των ποιημάτων από την Αντιγόνη Βλαβιανού και τον Σπύρο Μοσκόβου.
Ο κάθετος χρόνος
Ο χρόνος είναι κάθετος, επίσης· ό,τι
Ανηφορίζει προς αυτόν εξασθενεί
Όπως ο μαύρος καπνός που
Καταλήγει στο τέλος φως.
Και η νύχτα επίσης καταλήγει να διαλυθεί
Σε αστέρια που σκορπούν την αυγή,
Θέλεις ν’ αγγίξεις ακόμη μια φορά αυτό
Το όραμα, αυτό το φέγγος που συγκρατεί το πρωί.
Βλέμμα απέραντο ο ουρανός το τόξο του τεντώνει
Και νιώθεις, επιτέλους, ότι υπάρχουν ερέβη
Λάμψη απόλυτη στα μάτια ενός τυφλού
Κι όμως, στρέφεις το βλέμμα στο σφύριγμα του βέλους.
Τίποτε δεν μπορεί να σπάσει, τα πάντα αντέχουν
Και μας κατέχουν με του μέτρου τους το βάρος
Η βάρκα της νύχτας και τα φώτα της πόλης
Ό,τι εδώ κάτω μοιάζει τετελεσμένο.
Όλα, όμως, επανέρχονται, αναδύονται, θυσιάζονται
Για ένα καινούργιο βλέμμα που δεν έχει ακόμα ’ρθει
Και στην ατέρμονη νύχτα μιας στιγμής
Αστραπή είναι η κάθετη χειρονομία του χρόνου.
(μετάφραση: Αντιγόνη Βλαβιανού)
Επανεκκίνηση της ώριμης ηλικίας
Αυτός ο άνδρας ζούσε μόνος σ’ ένα μύλο. Μερικές φορές
Έβγαινε και χάιδευε τα μαλλιά ενός απ’ τα παιδιά
Του γείτονά του, που ήταν ξυλουργός.
Οξυδερκής, ονειρευόταν ελληνικά νησιά, τον άρτο και τον οίνο,
Ήξερε όμως πως καμιά νύχτα δε θα κατάφερνε
Να καταπνίξει τις επερχόμενες σφαγές.
Αστοί και χωρικοί θα ντυθούν σύντομα τις στολές
Οργανωμένων δολοφόνων κι ο μοναχικός άνδρας
Δε θ’ ακούει τις κραυγές των βασανισμένων, θ’ ακούει
Μόνος αυτός τα κύματα της θάλασσας
Για να μην επαναλαμβάνεται.
Δωμάτια που μυρίζουν ύπνο.
Ήρθαμε στον κόσμο επισκέπτες
Κοιτάξαμε τη ζωή
Χωρίς να τη δούμε, μας τύφλωσαν
Τα χρώματα. Τώρα
Το μέγα σκότος των βλεμμάτων που κοιτούν κατάματα.
(μετάφραση: Σπύρος Μοσκόβου)
https://iolcos.gr/eshop/titlos/ta-diakena-chronoy-amp-preloydio-neo-kosmiko-psychos/