Ίσως οι αποστάσεις μεταξύ ανθρώπων είναι που της επιτρέπουν να διατηρεί τις ψευδαισθήσεις της ακέραιες, αλώβητες. Κάπως έτσι και διαρκώς αναμεταξύ τόσων όσων, διασχίζει μονόδρομους διαθλώμενη: διάγει ζωή θανάσιμα ανιαρή για άλλους μα εξόχως ενδιαφέρουσα για την ίδια, μια συνθήκη μυστηριωδώς αναγκαία και ικανή για κοινό παρονομαστή αδιάλυτης διαίρεσης.
Οι συνθέτες λέξεις κοστίζουν ακριβά μα χρησιμοποιούνται -εννοώ ξοδεύονται- επιπόλαια. Ένα ανάλαφρο και δυσοίωνο παράδειγμα, η λέξη φθινόπωρο.
Σύμφωνα με πρόσφατες καταμετρήσεις, και εφόσον αυτές αναλύθηκαν με σύγχρονα, πολύπλοκα στατιστικά μοντέλα ομάδας επιστημόνων ανεξάρτητης της πρώτης, ή τουλάχιστον φαινομενικά δίχως φανερές συγκρούσεις ή οφέλη να διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των δύο, καθώς οφείλουμε να μην παραβλέπουμε τη σημασία του αδιάβλητου σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο όπου ιστορικά από ανάγκη και περιέργεια και εκατονταετίες πλέον από βίτσιο και κέρδος πασχίζουμε να χαρακτηρίσουμε σε βαθμό και λεπτομέρεια άκρως επουσιώδη, συνειδητά και συλλογικά υποκρινόμενοι πως μονάχα έτσι αποκτάει νόημα και νόμους αυτός ο ανόητος μα μυστηριώδης, πως κατέχουμε και ανακαλύπτουμε μηχανισμούς, εφευρίσκουμε και ευθύς κατασκευάζουμε την πολυτέλεια του χρόνου μέσω αναρίθμητων συσκευών, προκαταβολικά αποποιούμενοι οποιαδήποτε αισθαντικότητα ή νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο πόνο. Εξάλλου, και αύριο μέρα είναι.
Ήθελα να γράψω πως μετά από πολυετείς έρευνες, επιτέλους καταλήξαμε επιστημονικά πως ο βασιλιάς των φρούτων, όχι σε θέματα υγείας ή διατροφικής αξίας (παρεκτός αν προσπαθείτε να αδυνατίσετε και είστε διατεθειμένοι να πειραματιστείτε με ρηξικέλευθα πρωτόκολλα) αλλά εκπροσώπησης στο καλλιτεχνικό, ολοένα διαστελλόμενο, σπάνια βραδέως – συνήθως εκρηκτικός μηχανισμός, καλλιτεχνικό στερέωμα, ο βασιλιάς των φρούτων λοιπόν, η επιστήμη επιτέλους αποφάνθηκε, είναι τα Ταγγερίνια.
Τα μανταρίνια, δηλαδή. Απρόσμενο εύρημα, εικάζω για αρκετούς, ειδικά αν αναλογιστούμε τα μήλα της μυθολογίας, του Αμαρτήματος και της Αναγέννησης. Ή έστω τις μπανάνες του Andy και του Catellan. Γνήσια και λογικώς απορρέουσα η απορία επομένως: πώς επικράτησαν τα μανταρίνια, ποιες οι συνθήκες που τους δώρισαν μια τέτοια νίκη; Έχει επιτέλους αρχίσει να νυχτώνει και σήμερα, με τη δύση του ήλιου να ρίχνει αισθητά τη θερμοκρασία. Κακεντρεχώς, προς στιγμή σκέφτομαι πως θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που η πατάτα δεν θεωρείται φρούτο, με τόσες που υπάρχουν εκεί έξω. Ματαιόδοξα, πιστεύω ακράδαντα πως αυτό που διαβάζετε δεν είναι πατάτα και ανασφαλώς, κάθε στιγμή που το κοιτώ, συμπεραίνω πως σίγουρα είναι.
Μου είχες εκμυστηρευθεί πως μια μέρα θα έγραφες βιβλίο. Φρόντισε να είναι μανταρίνι.
Να διασχίζω τις λέξεις σου με κατεύθυνση τον πυρήνα και η μυρωδιά σου να παραμένει έντονη, αναλλοίωτη, άσβεστη στα δάχτυλά μου παρά την από χρόνια απουσία σου. Αφότου φτάνω στον φλοιό σου ξανά, αντιδιαμετρικά του σημείου εκκίνησης και εξίσου μόνος. Δρόμος γυρισμού συνειδητοποίησα νωρίς πως δε θα υπάρξει, ποτέ δεν υπάρχει δηλαδή, απλώς μερικές φορές δεν το συνειδητοποιούμε πριν να είναι αργά, εγκαίρως, που ακούς και από κάποιους πιο προσεκτικούς. Πλέον είναι αρκετά αργά για σήμερα και πολύ νωρίς για αύριο, θερμοκρασιακό και εγκεφαλικό ναδίρ, η γιορτή της ασάφειας και της ασυνέπειας, της θολωμένης σκέψης, της καθιερωμένης συνάντησης μαζί σου. Το μανταρίνι μέσα στα χρόνια βρέθηκε στο κομοδίνο, στο τραπεζάκι του καφέ, σε μέσα συγκοινωνίας, στις σακούλες των 2 ευρώ μαζί με άλλα πόσα, σε περίοπτη θέση στην ταπεινή μα υπερφορτωμένη βιβλιοθήκη μου, μέσα στο μυαλό μου. Κυρίως εκεί δηλαδή, και ας ταξίδεψε πολύ.
Αυθεντικός, εθιστικός νόστος.
Με μένα ψυχρό, χαρούμενο, αιωρούμενο και μετέωρο,
ένα τελευταίο μαγικό μιας βεβηλωμένης ψευδαίσθησης.
Ο Γιώργος Καφετζής γεννήθηκε και μεγάλωσε επιεικώς. Αρνούμενος πεισματικά εις εαυτόν να αγγαρεύει λέξεις για τις απαραίτητες συστάσεις, συνήθως εκθέτει το περιορισμένο του βίου του με εκτενή αναφορά στις ραδιοφωνικές του εκπομπές και τις νευροεπιστήμες.