Πάντα θα έρχεσαι
σαν μια υπόσχεση που δεν μπορείς να λησμονήσεις
Θα επιστρέφεις μέσα στη λήθη μου
διασχίζοντας παράξενα λαγούμια
Κρατώντας έναν πόνο για να μοιραστούμε
Θα μου χαρίζεις το πιο μεγάλο κομμάτι μέσα απ’ τη σιωπή σου
Κι όταν θα φεύγεις απ’ τη ρωγμή του χρόνου
Δεν θα υπάρχει λύπη στη μέρα
Ένα φως θα έχει διαπεράσει και τους δύο
Μέσα από μια τυχαία αστραπή ονείρου
Που γίνεται ήλιος ξαφνικά και μας ενώνει.
Η Μαίρη Γ. Πράσατζη γεννήθηκε στη Δράμα και μεγάλωσε στην Καλή Βρύση -ο τόπος που την καθόρισε. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Πηγή έμπνευσης για εκείνη αποτελούσε πάντα ο άνθρωπος, με τις ευαισθησίες, τις αξίες και τις αδυναμίες του, και ο χρόνος με την φθορά του, που τα υπονομεύει όλα.