Το κορίτσι που περνάει
κάτω από την καρέκλα μου
είναι βιαστικό.
Η τίγρης του καθιστικού
το καρφώνει με τα μάτια της
μα γρήγορα αναιρεί την πρώτη της σκέψη.
Το κορίτσι δεν είναι θήραμα.
Το κορίτσι δεν αιφνιδιάζεται.
Κάθε πρωί στις έξι και πέντε
το κορίτσι που περνάει
κάτω από την καρέκλα μου
με ένα πριόνι τσέπης ροκανίζει
το παραμιλητό του χρόνου.
Ροκανίδια εκτινάσσονται
στο δέρμα της που τραγουδάει.
Λίγο αργότερα, να έχει ανέβει ο ήλιος,
το κορίτσι που περνάει
κάτω από την καρέκλα μου
καταπίνει λίγη τέχνη σε παστίλιες
και σφυρίζει με λαλιά πουλιού.
Μια πόλη αστραποβόλα
ανασαίνει μέσα του.
«Δεν είναι φύσημα» λέει στον γιατρό,
«και μην ανησυχείτε,
είναι ένα κύτταρο συμπαντικό,
ένα υπόλοιπο που δεν χωράει αλλού».
Ο φθίνων ουράνιος λαμπτήρας σιωπά.
Tο κορίτσι που περνάει
κάτω από την καρέκλα μου
βιάζεται να βγάλει φτερά,
να πετάξει μέχρι το αφτί μου,
και το καταφέρνει.
Λίγο πριν απαγγείλω στο κενό
τους τίτλους των ειδήσεων
μου ψιθυρίζει τρυφερά,
«Ο αστρίτης δεν είναι αστέρι,
και να προσέχεις».
Η Σοφία Πολίτου Βερβέρη γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στον Πειραιά, ζει στη Ραφήνα. Σπούδασε μουσική και άλλα. Είναι παντρεμένη κι έχει δύο παιδιά. Κειμενογραφεί και με το ψευδώνυμο S.Equinoux.