άλγη
ζεστά ροφήματα καφέδες χάπια
σε κοινά ποτήρια παίρνει ο ένας τον άλλον
μοιραζόμαστε την ίδια θάλασσα
μας χωρίζει σε ηπείρους
χερσαίες μοναξιές
μ’ ένα πήδημα κανείς δεν γίνεται κατακτητής (δικά σου τα λόγια)
η παντιέρα σου κουρέλι
άναρθρη
είναι ένα φωνήεν
ή μάλλον
είσαι ολόκληρος ένα φωνήεν
σε σκορπίζουν οι άνεμοι σε πλατιές σιωπές
είσαι αφελής
είμαι χαρούμενη που έχουμε επιτέλους κάτι να πούμε
για χάπια και φλυτζάνια
για ενδοφλέβιους πόθους
πάνε κι έρχονται στα σωληνάκια ζωές αβίωτες
δεν θα πρεπε να ‘ναι κόκκινες
παρά μόνο βουβές
πνιγμένες
απούσες
επίτηδες παίρνουν ένα τέτοιο χρώμα
επίτηδες υπογραμμίζεις την απουσία σου
είμαι απελπισμένη που δεν έχουμε κάτι να πούμε
για την ουσία των πραγμάτων
τη δραστική
τα έκδοχα
την παρενέργεια του ενός στον άλλον
είμαι κουρασμένη που φλυαρούμε
την ημερομηνία λήξης
Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε το 1979 στην Καλαμάτα. Για την ποιητική του συλλογή “Αταξίδευτα” (poema 2015) έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη το 2016.”