Σκιές από χέρια.
Ένα μεγάλο αερόστατο
φωτογραφίζει δειλά
μιαν ανάσα λυκόφως.
*
Υπήρχε –λέει- ένα μεγάλο
πουλί. Δεν κελαηδούσε.
Μόνο προφήτευε καρπούς.
Το πουλί κάηκε στο δέντρο.
Έγινε μανιτάρι. Και πέθανε.
*
Κοκκίνιζε από το κακό του
και φώναζε πως η ποίηση
δεν ορίζεται.
Ώσπου, η μαύρη γάτα
με το ποντίκι στο στόμα
μπήκε μέσα στο τζάκι.
Μύρισε ο τόπος Χριστούγεννα.
*
Από μιαν υδρορροή
ακούστηκε μια ραψωδία
εγγαστρίμυθη.
Μάλλον βράδιασε…
*
…η χελώνα έβγαλε την γλώσσα
στον άγουρο θεό.
είχε –ίσως- διαισθανθεί
μια μελωδία πέρα από την σοφή
ορχηστρική του.
*
Από μικρός ήθελε να γίνει ποιητής.
Όμως, δεν άντεχε την λαιμητόμο
στο χέρι και τον Αποσπερίτη
ματωμένο.
*
Χάραξε μια κόκκινη απόστροφος
στο σκούρο γράψιμο.
Κάτι ήθελε να μείνει στην σκιά
ανήκουστο.
Ήξερε πως με την απουσία του
κέρδιζε την βασιλεία των αρμονιών.
*
Κάθε μέρα έγραφε κι από μία λέξη
στο σημειωματάριό του.
Έτσι, συνταξιοδοτήθηκε ως απόμαχος
θηρευτής σημασιών.
Αξιοπρεπής τίτλος για μια τέτοια χαμένη
ναυμαχία.
*
Μόλις ο Μάρκο Πόλο πάτησε το πόδι του
στη στεριά, μιαν αφόρητη δίψα τον λύγισε.
Ήταν η αρμύρα του ανοίκειου φοβερή.
Άντε –τώρα- να βρει τρόπο να την δαμάσει.
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Βαβέλ (εκδόσεις Anima,2017) και Εγώ το Χάος (εκδόσεις Καμβάς, 2019) και το θεατρικό έργο Μισοφαγωμένο Μπισκότο (play-ground.gr), ενώ συμμετείχε και στο συλλογικό έργο Γιατί με αφορά η τέχνη (εκδόσεις ἡδυέπεια, 2020).