Εικόνα μιας ψεύτικης ζωής
Κάποτε ίσως βρεθείς σε μία ζούγκλα με μεταξωτούς κήπους, δίχως να χρειάζεται να προσαρμοστείς σε έναν κόσμο που δεν σου ανήκει, με φύλακες και φυλακισμένους. Φοβάμαι μην σε κρατάω από κακία στο πλευρό μου, διότι πίσω από τα κάγκελα αντικατοπτρίζεται άριστα η δική μου ελευθερία. Θεωρώ πως θα πρέπει να οργανώσεις σχέδιο απόδρασης και ίσως έτσι μου δώσεις ένα μεγάλο μάθημα. Στο βλέμμα σου, της ψυχής μου η λύτρωση κι η απελπισία μεγαλώνουν, στο άκουσμα της φωνής σου, σαν σκλάβος πιστεύω ότι κατανοώ αυτό που ακούω, μα από την ασφάλεια της αιχμαλωσίας τρέφονται οι ψευδαισθήσεις μου.
Βιώνουμε και οι δυο μας την εικόνα μιας ψεύτικης ζωής, μα δεν φαινόμαστε δυστυχισμένοι, διότι όταν μεγαλώνεις μέσα σε κλουβί, την ελευθερία σαφώς δεν θα αναγνωρίσεις και τον φύλακα σου θα ζητάς. Σε κρατάω με εφήμερες απολαύσεις και διασκεδάσεις, άρτον και θεάματα, από την ρωμαϊκή περίοδο έως και σήμερα, παρέα κάνουμε τόσο στην ορατή, όσο και στην αόρατη φυλακή μας. Όλα στην ζωή μας είναι ετοιμόρροπα, μα ακόμα και έτσι συνεχίζουμε την προσπάθεια, όλα στην ζωή μας είναι αόρατα, μα ακόμα και έτσι η όραση βλέπει θαύματα. Συντονίσου με τα υπέροχα χρώματά του ουρανού και φύγε μακριά μου.
Υφιστάμενη τελετουργία
Πέρασα ξυστά, μα ακόμα δεν κόλλησα γραφειοκρατία, έζησα σε λίγους τόπους, μα ακόμα δεν κόλλησα ρουτίνα, φυσικά μια θλίψη απόκοσμη πάντοτε με όριζε, μα ακόμα βαστάω στα πόδια μου. Σταμάτησα να μιλάω και ξεκίνησα να ακούω, σταμάτησα να διαβάζω και ξεκίνησα να γράφω, το αποτέλεσμα ήταν μια υφιστάμενη τελετουργική, νοητική έναρξη, της σιωπής του δευτερολέπτου.
Πολλές φορές επλήρωσα δανεικά σε χρήμα και άλλες επλήρωσα τον διχασμό του νου, από άκρου εις άκρον σε τούτη την ζωή τοκίζω, μια τοκίζω τον εγωισμό μου, μια τοκίζω τον παραλογισμό μου και τέλος τοκίζω τον διχασμό μεταξύ νου και σώματι. Επιστημονικά ανεπιβεβαίωτες θεωρίες σε κάθε γραπτό μου, παραλογιστικά ανεξήγητες φασαρίες στο μυαλό μου και απών από τα συλλογικά δρώμενα της τραγικής ανθρωπότης.
Το καταφύγιο
Στην βιαστική μου διαδρομή, ξαγρυπνάω τις νύχτες και σε χαζεύω συνεχώς, ώστε να μπορώ να σε αποτυπώσω κάποτε άριστα ανάμεσα σε λέξεις. Κόκκινα χείλη και άσπρα κρίνα στο προσκεφάλι, η όψη σου έκανε τις λέξεις μου να παρανοήσουν, εντελώς απείθαρχες μέσα στο καταφύγιο που τους προσφέρεις. Ασκούμαι τις απλές κοινές καθημερινές, στο να διαχειρίζομαι τις ανασφάλειες και τα τραύματα μου, καθώς δεν θέλω να μολύνω την τόσο αυθεντική ύπαρξη σου, με τους μουχλιασμένους τρόπους μου.
Στο σκονισμένο μου ρετιρέ, απολαμβάνω τις νύχτες των ζωντανών και αιώνες πικραμένων και ξαγρυπνώ για να σε χαζεύω, ώστε να διαβείς πέραν από την δύση του χρόνου, μέσα σε σελίδες ξεχασμένων έργων. Μα η όψη σου κάνει τις λέξεις μου να παρανοούν και όσο περισσότερο προσπαθώ να τις οργανώσω, αυτές εντελώς απείθαρχες μέσα στο καταφύγιο που τους προσφέρεις, ανακατεύονται και αλλάζουν μορφή.
Ο Ορφέας Σουρής, είναι 22 ετών. Κατάγεται από το Καζαβίτι Θάσου και από την Καβάλα. Συγγραφικά, συνήθως δουλεύει σε μυθιστορήματα, σε ποιητικές συλλογές, σε κινηματογραφικά αλλά και θεατρικά έργα. Η αποφυγή κατηγοριοποίησης, ο πειραματισμός, οι συνδυασμοί και η ποικιλία στα μέσα της συγγραφής, είναι ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του, το οποίο τον βοηθάει να διαμορφώνει, τόσο την καθημερινότητα του, όσο και την εξέλιξη του στον τομέα.