Αριστερά το χάνι,
δεξιά το πηγάδι και στη μέση αυτός,
αμέσως μετά τη στροφή. Μπροστά μου.
Μισοκαθισμένος, σταχτής, κοκαλωμένος,
με μάτια γυάλινα στη μεγάλη μου σκάλα.
Στο βάθος το χωριό, λιγοστές σπίθες,
οι ελιές, το φεγγάρι κι ο κάμπος – ώσπου
στο πηγάδι το σάπιο γεράνι ξανατρίζει
και στο κλειστό χάνι ο πάγκος φωτίζεται·
βλέπω ελιές με κουκιά, πριν μυρίσω ρακί,
πριν δω τον δραγάτη να μιλά στον πατέρα
κι εμένα δίπλα τους, μαθητή, πριν, λίγο πριν
σβήσουν όλα και μείνει ξανά μόνο αυτός,
κοκαλωμένος στη διπλή. Σαν τυφλός.
Αυτός. Στα πόσα μέτρα, μέτρο, πόντους…
Χαμήλωσε τα φώτα ή μην τα χαμηλώσεις.
Κάποιος απ’ όλους εμένα ας μας μιλήσει.
Ένας έκτακτος ή ένας μόνιμός μου. Ένας:
Ο θηρευτής. Ο πωλητής. Ο πατέρας.
Ο φιλίστωρ. Ο σινεφίλ. Ο παρ’ ολίγον
φιλόλογος. Ο σχεδόν ποιητής – ή έστω
ας μας πει το δεξί μου πόδι: Φρένο ή γκάζι.
Μισοσηκωμένος, σταχτής, κοκαλωμένος.
Δικός μου. Αρσενικός ή θηλυκός; Έγκυος,
λες, σαν τον προηγούμενο;
Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την Κριτσά. Γεννήθηκε το 1966 στον παρακείμενο Άγιο Νικόλαο Λασιθίου Κρήτης, όπου κατοικεί και εργάζεται. Η πέμπτη (υπό έκδοση) ποιητική του συλλογή τιτλοφορείται: Αναψηλάφηση, Β΄ (Κέδρος).