Ερημιά
(σε μία ανάσα)
Βάλθηκα χτες να μετρήσω
χρόνια μοναξιάς
και βρήκα
αναίσχυντα σταυροφιλήματα
και κουβέρτες αφημένες
και μπουκάλια άδεια
και καθρέφτες
πολλούς καθρέφτες
εξαναγκασμένες
καλημέρες
και το ‘χασα το μέτρημα
γιατί
πώς μου ‘ρθε
σε χρόνια να μετρήσω
τις πληγές
Θάλασσα
I.
Τη θάλασσα
πάντα
τη φθονούσα
Ακούς;
Πάντα σε φθονούσα
Όχι για πολλά
-τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω[1]
ένα πράγμα όμως μονάχα
δεν μπόρεσα ν’ αντέξω
Ποιά κλίνη προκρούστειος
να δαμάσει
τη ρευστότητά σου
Ποιός χρόνος θάλασσα
και ποιός θεός
ποιά πόδια να σου κόψει
II.
Στο ακρογιάλι
εκεί στο πλάι
απ’ τις σακατεμένες βάρκες
βγήκαν οι δύτες
και κρέμασανε χταπόδια
να τα ξεράνει ο ήλιος
Ποτέ μου δεν κατάλαβα
μήτε κι έψαξα ποτέ
γιατί το κάνουν
Φαντάζομαι θα ‘ναι
επιθανάτιες τελετουργίες
όπως είναι όλα άλλωστε
Πιο ‘κει
μερικά αγόρια
παίζουν με τα
υδάτινα πλοκάμια σου
κι ακόμα παραπέρα
μια γυναίκα ακουμπισμένη
σ’ ένα βράχο
τα χέρια της ξερά και μισοπεθαμένα
ακόμα περιμένει
ΙΙΙ.
Στο ακρωτήρι
τέρμα πέρα δεξιά
μια φιγούρα ξέθωρη εγώ
γονατιστή
να σε παρακαλώ
Σκόρπισε θάλασσα
την οργιαστική μου ύπαρξη
στα απέραντα νερά σου
Κι αν δε μπορείς τότε
άσε λίγο χώρο στο βυθό σου
να βρω μία γωνίτσα
να πεθάνω
Η Νεφέλη Μαρία Σακελλιάδου γεννήθηκε το 1996 και μεγάλωσε στη Λαμία. Σπουδάζει στο τμήμα Φυσικής του ΕΚΠΑ και κατοικεί στην Αθήνα. Ασχολείται με τη φωτογραφία και τη μουσική και διατηρεί από παιδί μία σχέση αγάπης με τα μαθηματικά, την αστρονομία και την ποίηση. Η κατάθλιψη με την οποία ήρθε αντιμέτωπη τα τελευταία χρόνια στάθηκε προσωρινά τροχοπέδη στην ενασχόλησή της με την ποίηση αλλά πλέον αποτελεί τον σπινθήρα τόσο για τον επαναπροσδιορισμό της ίδιας όσο και για την ανάκτηση μιας γνησιότερης σχέσης με την τέχνη.