Τι να΄γινε
Εκείνο το λευκό σου
Πουκάμισο
Τα ανοιξιάτικα βήματα
Μες στην σάλα
Τι να΄γιναν
Απόψε κάτι παράξενο συνέβη. Όλοι οι φίλοι, πρόσωπα χαμένα εδώ και δεκαετίες συγκεντρώθηκαν έξω από το κινηματοθέατρο. Φορούσαν τα καλά τους, κολλαρισμένοι οι γιακάδες, μια ομορφιά σχεδόν διάφανη πλημμύριζε τον κόσμο. Τα τηλέφωνα που πεθαίνουν τόσα χρόνια μες στους θαλάμους πήραν να χτυπάνε.
Οι ζωντανοί ακούσανε μες στην νύχτα τον θόρυβο πίσω από τα τραίνα που ταξιδεύουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες από δεκαετία σε δεκαετία και ρώτησαν απεγνωσμένα.
Ποιος είναι, απαντήστε μου παρακαλώ, ποιος, ποιος, ποιος.
Όμως οι νεκροί δεν έχουν στόματα, η φωνή τους είναι μια τριανταφυλλιά που σαλεύει μες στον άνεμο ή πάλι κάτι παρόμοιο που το απαρνιέται η λογική.
Όμως οι νεκροί δεν έχουν χρόνο, όλες οι μέρες τους φαντάζουν στείρα σινιάλα μες στην καρδιά μιας ποιητικής καταιγίδας.
Εκείνοι που ξέρουν, είπαν με σφιγμένα δόντια, μες στις προσευχές τους, ήρθαν να πάρουν κάποιον δικό τους.
Ο άνδρας με το φεγγαρένιο πρόσωπο απόψε αναχωρεί, είπαν και όλες οι φωτογραφίες κάηκαν μες στα συρτάρια τους.
Κάπως έτσι χάνονται οι σκηνές της ζωής μας, είπαν. Ακόμη.
Απόστολος Θηβαίος