Ωδή στον Albert Andre Nast,
Μια δύναμη έμψυχη
Και αντίθετη
Σε αυτόν τον
Μαρτυρικό αιώνα
Ο ιατρός Albert Andre Nast ακούει την καρδιά ενός παιδιού. Μες στην γαλήνη του Chelles που παραμένει ένας τόπος ειρηνικός, μακριά από τα φώτα και τον θόρυβο του Παρισιού, μαθαίνει να ξεχωρίζει τον θόρυβο που κάνει η ψυχή ενός καινούριου ανθρώπου πριν το φως.
Θα είχε εγκαταλείψει τα πάντα ωστόσο δεν θα υπάρξει ποτέ κάτι μεγαλύτερο και κάτι σπουδαιότερο από ένα παιδί που φθάνει σε αυτήν την γη. Του το ψιθύρισε ο ίδιος ο Θεός που γνωρίζει τις τύχες αυτού του κόσμου ή καλύτερα, το δειλό, πορτοκαλί φεγγάρι που ανάβει ίδιο κάθε νύχτα, εκεί επάνω. Κάποιος θεός λοιπόν που εμπιστεύεται την ματιά του σε μερικούς σπάνιους ανθρώπους και τους ανοίγει διάπλατα όλα τα παράθυρα, αυτός ευθύνεται για την ευλογία που μας χάρισε ο Albert Andre Nast.
Μέσα από τις σκιές του εμπιστεύεται τις πιο γλυκιές αλήθειες, τα λόγια και οι ελπίδες και τα μυστικά ξεκλειδώνονται. Και ο ιατρός Albert Andre Nast μες στην γαλήνη της μαιευτικής κλινικής του, υποδέχεται τους καινούριους ανθρώπους, ακούγοντας με τα μάτια τον ήχο που κάνει η ψυχή όταν ξεδιπλώνεται. Η ψυχή που προσμένει το χάδι του στέκει στην άκρη του ποταμού Marne, λες και τούτος είναι ο τόπος που διάλεξαν οι θεοί για να έρχονται στον κόσμο. Πρώτος εκείνος θα αγγίξει αυτήν την ονειρώδη ομορφιά με την καταγωγή από τα άστρα. Η καρδιά που χτυπά στην όχθη θα πάρει το πρώτο χάδι, το πρώτο φιλί του ιατρού Albert Andre Nast και έπειτα θα ξεχυθεί στους αγώνες, τις περιπέτειες, τα λάθη, τραβώντας έναν υπέροχο δρόμο ως το ακρότατο όριο της ζωής.
Κανείς δεν θα θυμάται τον ιατρό Albert Andre Nast σε λίγο καιρό. Μόνο θα ξεχωρίζει το πρόσωπό του που γελά, γεμάτο πούρο στωικισμό, στην είσοδο της μαιευτικής κλινικής κάπου στο κέντρο της γαλλικής πολίχνης. Δεν διασώζονται, ωστόσο θα μπορούσε κανείς να δει γύρω του, πλάι του, μέσα του τέσσερις χιλιάδες αγγέλους να του κρατούν το χέρι.
Albert Andre Nast ένας άγγελος σου έδωσε το χάρισμα να κοιτάς πίσω από την λεπτή ρωγμή της ζωής. Τα δικά σου μάτια είναι που ακούνε, τα δικά σου χέρια είναι που αγγίζουν το τρυφερό μετάξι της ύπαρξης, πριν τις αμαρτίες, πριν τον χρυσό και τα λάθη και τα δύσκολα χρονικά. Το όνομά σου αποκοιμήθηκε πριν από δεκαετίες στην ίδια εκείνη πολίχνη. Προστέθηκες και εσύ στο μεγάλο, ανθρώπινο κοπάδι που ακολουθεί τις παλιές αυλακώσεις, που γνωρίζει τα θαμμένα μυστικά και χάνεται μες στις δεκαετίες.
Να ξέρεις, κανείς δεν σε ξέχασε Albert Andre Nast. Κάθε φορά που κάποιος συλλογίζεται πόσο βαρύς είναι ο κόσμος εκεί έξω, τότε είναι ακριβώς που σε αναγγέλλει η αγαπημένη σου Manon και τα λευκά περιστέρια μες στους διαδρόμους της Γέννησης που εκτελούν με σεβασμό και αγάπη ένα καθήκον ψηλότερο από κάθε τι, σκύβουν το κεφάλι στο πέρασμά σου.
Albert Andre Nast, απόψε φάνηκες μες στο γαλάζιο μου στενό. Ήσουν εκεί όταν γύρεψα μια ελπίδα για την νύχτα. Ήσουν εκεί όταν περνούσε η νεαρή μητέρα και όταν χτυπούσε εντός της το φοβερό ροδάνι της ζωής. Ήσουν εκεί, κομμάτι μιας γενιάς που πλήγωσε τον κόσμο. Ωστόσο εσύ Albert Andre Nast κράτησες ψηλά την ανθρώπινη ζωή και όλα τριγύρω σου υπόσχονται πως ο σοφός καιρός που ποτέ δεν ξεχνά, κάποτε θα σε κάνει τραγούδι και λέξη ισοδύναμη της αγάπης και της προσφοράς. Μα ως τότε, εσύ θα περνάς αδιάκοπα από τον θόρυβο της ζωής στο πουθενά και έπειτα στην ευτυχία, κερδίζοντας μια θέση μες στον κόσμο των ιδεών. Είναι τόσο βαθύ, περισσότερο και από την ίδια την έννοια του εκείνο που κατόρθωσες Albert. Είσαι ένας από τους πιο στοχαστικούς μύθους του σκληρού αιώνα, είσαι η όψη η πιο σωστή για κάθε εποχή. Εσύ, ολομόναχος, λίγα χιλιόμετρα από το τρομερό Παρίσι, να στήνεις την τελευταία γραμμή στην άμυνα της ανθρωπιάς μας. Ένα είδος στέρεας ηθικής που μπορεί ακόμη και ταξιδεύει πάνω στην ράχη του μικρού ποταμού. Ταξιδεύει ως τα πέρατα του κόσμου, κουβαλώντας σαν κραυγή και σαν προσευχή την ποιητική σου ύπαρξη, αφού στίχος μπορεί και είναι η μαγεία που αντέχει έξω και πέρα από κάθε είδους ανακωχή.
Καθώς η ιστορία διαβαίνει από γκρεμό σε γκρεμό, φιγούρες όπως αυτή του Γάλλου μαιευτήρα Albert Andre Nast διαθέτουν όσα χρειάζεται ο έρωτας της ζωής για να λάμψει ξανά. Η ιστορία που συντρίβει τα άτομα έχει αποταμιεύσει αρκετό από το καλύτερο, έμψυχο υλικό των αιώνων. Έτσι, μορφές όπως ο Albert Andre Nast μπορούν να κάνουν την διαφορά μες σε αυτήν την έξαλλη αγορά, την κάλπικη, την γεμάτη ηθικολόγους φονιάδες και κορίτσια που ονειρεύτηκαν πολύ στα πόστα του έρωτα, κάπου στο Κάδιθ, την Βομβάη, την Αθήνα, τα αρχαία νεκροταφεία.
Αγαπητέ Albert Andre Nast, είναι βέβαιο πως το όνομά σου δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις. Όπως βέβαιο είναι το γεγονός πως πίσω από το δωρικό πέπλο αυτού εδώ του αιώνα, ονειρεύεσαι σαν πάντα το πρώτο σκίρτημα της ζωής, καθιστός σε μια λεύκα ή στην πλάτη ενός κάρου, γυρεύοντας την ίδια στιγμή απαντήσεις για την τυφλότητα αυτού εδώ του κόσμου.
Απόστολος Θηβαίος