Τρεις μέρες πριν από τον θάνατό του ο Εντουάρ Λεβέ παρέδωσε στον εκδότη του το χειρόγραφό του με τίτλο Αυτοχειρία. Πρόκειται για το τέταρτο και τελευταίο βιβλίο του ιδιοφυούς συγγραφέα. Στο βιβλίο πραγματεύεται τη ζωή του καλύτερού του φίλου, ξεκινώντας από το τέλος της: την αυτοκτονία του. Με το εύρημα αυτό της χρονικής αντιστροφής, η αυτοκτονία μοιάζει με αφετηρία, με την ιδρυτική πράξη, και όχι με την κατάληξη της ζωής του φίλου. Ο αυτοπυροβολισμός των πρώτων σελίδων παραπέμπει στο σύνθημα εκκίνησης, στο πάλαι ποτέ μπαμ του αφέτη στους αγώνες στίβου. Από κει και μετά ξεκινά πράγματι ένας αγώνας δρόμου: ο Λεβέ πρέπει να προλάβει να πει αυτά που θέλει για τον φίλο του, χωρίς να τηρεί καμία σειρά, καμία ακολουθία, χρονική, λογική, αξιολογική ή άλλη. Πρόκειται για μία απολύτως προσωπική και ιδιότυπη φόρμα και δομή, για ένα είδος που μοιάζει με τελευταίο κρίκο στην αλυσίδα της εξελικτικής διαδικασίας της γραφής, και που δεν συναντάται πουθενά αλλού στην παγκόσμια λογοτεχνία, προκαλώντας με την οριακότητά του τον συναρπαγμό και την καθήλωση του αναγνώστη. Η στιχουργική έκπληξη την οποία ο συγγραφέας μας επιφυλάσσει στο τέλος, το τραγούδι που συμπυκνώνει σε τρίστιχα όλη του την ύπαρξη, επικυρώνει τη μοναδικότητα στον τρόπο της γραφής αλλά και στον τρόπο της φυγής, καθώς ο Λεβέ, μας έκανε το ανά χείρας δώρο και αμέσως μετά αναχώρησε, αναχώρησε για το άγνωρο, τραγουδώντας.
Βιογραφικό Εντουάρ Λεβέ:
Ο Εντουάρ Λεβέ (Édouard Levé), ζωγράφος, φωτογράφος, και συγγραφέας, γεννιέται στο Παρίσι το 1965. Σε νεαρή ηλικία καίει τους πίνακές του, και αρχίζει να ασχολείται με τη φωτογραφία, μετά από ένα επιδραστικό ταξίδι στην Ινδία, ολοκληρώνοντας αρκετές σειρές φωτογραφιών μεταξύ των οποίων οι ακόλουθες: Ομώνυμοι, Πορνογραφία, Ράγκμπι, Αμερική. Το πρώτο του βιβλίο, Τα έργα, εκδίδεται το 2002, έχει τη μορφή καταλόγου έκθεσης, και αποτελείται από τους τίτλους και τις περιγραφές πάνω από πεντακοσίων δυνητικών εικαστικών έργων. Ακολουθεί το Ημερολόγιο, η Αυτοπροσωπογραφία, και τέλος, η Αυτοχειρία, που εκδίδεται λίγο μετά τον θάνατό του, το 2007. Η περίπτωση Λεβέ είναι μοναδική από άποψη ύφους, φόρμας και δομής, μιας δομής απολύτως παρατακτικής, που μοιάζει να έχει υποχωρήσει μπροστά στο μεγαλείο του τυχαίου.
