Πριν
Τώρα, τι συμβαίνει τώρα;
Είμαστε στον ύπνο ή στον ξύπνιο;
Κι ο ουρανός; Χωρίς άστρα; Και η φωνή μας απούσα;
Πες μου, αναρωτιέμαι. Αρχίζω να φοβάμαι.
Τώρα
Εάν συμβαίνουν αυτά,
προτιμώ να μην ξυπνήσω ποτέ…
Όλα μοιάζουν κέρασμα, τυχαία και απρόσκλητα.
Πες μου.
Οι νεκροί αλήθεια, βλέπουν όνειρα;
Μετά
Αν και αυτή η νύχτα, πάλι θα περάσει.
Δεν μου φαίνεται πια,
όπως η καρδιά του κόσμου –
το χρυσόνειρο δεν ανήκει σε κανέναν μας,
να το θυμάσαι.
Αλλ’ όσο διαρκέσει θα το χαρούμε
και θα με σκουντάς
για να το πιστέψουμε αμόλυντοι.
Κι όταν ξυπνήσω,
άφωνος τότε, «στο κορμί σου που τρέμει
σαν το κελάιδισμα του αηδονιού»,
την αυγή, θα συνεχίσω με την πραγματικότητα.
Βασίλης Ρούβαλης – Όρμος – poema, 2020