Φωνές
Μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη
οι φωνές που ακούς, να είναι
ό, τι κουβαλάς μέσα σου.
Λένε πάντοτε: Γύρνα,
μέσα στη σιγή που πλημμυρίζει
την πλατεία, γύρνα
ίσια μέσα στο πλήθος
που σμίγει πίσω σου.
Γύρνα, εκεί που θα σπάσει το ατσάλι
για να δεις το ποτάμι του χρόνου
πως στερεύει,
πριν ακούσεις
με τα ίδια σου τα αυτιά
τα τριζόνια στην ησυχία της νύχτας
να διατηρούν το γέλιο
στο όνειρο του αιθέρα,
τραγούδι ηχηρό
για τις μελλοντικές γενιές.
Το κρυμμένο νόημα
Εκείνη η φωνή της παιδικής σου ηλικίας
που η μνήμη έκλεισε σα στρείδι
χόρευε μπροστά στα μάτια σου
σε ένα παλιό ομοίωμα Ινδιάνου
που εφορμούσε ανάμεσα σε αγάλματα,
στα πράσινα παρτέρια
ενώ τα πόδια προχωρούσαν.
Πίσω άφηνες έναν τόπο,
ζεστές χάλκινες μέρες,
υγρές νύχτες
για να μπεις μες στη σκιά μου
για την οποία δεν υπήρχε κανένας
να θορυβηθεί
εκτός από τις κουκουβάγιες
όταν οι φωνές τους αγκάλιαζαν
τον άδειο αέρα,
το κλίμα,
τις ανάσες μας,
που χωρίς αυτές,
το σφιχταγκάλιασμα των κλώνων,
το απόσταγμα κάθε σοφίας,
οι εικόνες
κι όλα τα ονόματα,
δεν θα σήμαιναν
απολύτως, τίποτα.
Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Πατρών. Ζει στον Βόλο κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Βιβλία της: Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας, νουβέλα, Καστανιώτης, 1997. Τώρα είναι αργά, μυθιστόρημα, Απόπειρα, 2011. Μυθική μέρα, ποιήματα, Ενδυμίων, 2014 (υποψήφιο για το βραβείο ποίησης πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή Γιάννη Βαρβέρη), Παράξενο Καλοκαίρι, διηγήματα, βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2016. Το 2018 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της, Ισόβιο Πρόσωπο, εκδόσεις Μελάνι.