Μπουκάλια εκτοξεύονται σε αργή κίνηση εναντίον αστυνομικών
Όταν εσείς δημοσίως
μας σκοτώνετε, ποιος θα μιλήσει για εμάς
αν όχι αυτά τα ιπτάμενα μπουκάλια;
[Σελ.37]
Κι αν λέω για Παράδεισο
Τότε μιλάω για τον παππού μου
Κι αν λέω για τον παππού μου
Μιλάω για ιπποδρομίες
Κι αν λέω για ιπποδρομίες
Μιλάω για τον πατέρα μου
Κι αν λέω για τον πατέρα μου
Μιλάω για τα χοντρά πουκάμισα
Κι αν λέω για τα χοντρά πουκάμισα
Μιλάω για διανοούμενους
Κι αν λέω για διανοούμενους
Μιλάω για επαναστάτες
Κι αν λέω για επαναστάτες
Μιλάω για ανεξαρτησία
Κι αν λέω για ανεξαρτησία
Μιλάω για Παράδεισο
Κι αν λέω για Παράδεισο…
[Σελ.53]
Η παλινωδία ενός κορακιού
Ίσως, άνθρωπε,
να ήμουν πολύ σκληρός
μαζί σου. Δεν ήξερα
πως τα μικρά σου
ξυπνάνε συχνά
μες στον ύπνο τους
κι εσύ όλη νύχτα
μένεις ξάγρυπνος
δίπλα στο παιδί σου.
Ένα από τα παιδιά μου
δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει
όπως τ’ άλλα.
Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά
με τρώει η ανησυχία.
Ξυπνάω και νιώθω έναν
πυκνό ιστό αράχνης
στο μυαλό μου.
Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται
τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω
γιατί μ’ έχουν ανάγκη,
αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Συγχώρησέ με, άνθρωπε,
βιάστηκα να σε κρίνω.
Τώρα καταλαβαίνω
το φορτίο που κουβαλάς.
[Σελ.82]
Roger Robinson - Ένας φορητός παράδεισος – Κείμενα, 2020
Μετάφραση: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος