Από την σειρά των άνεργων, θεατρικών σκηνών
που ανακαλύφθηκαν τυχαία
και πάλι χάθηκαν
μες στις τέλειες ιστορίες τους,
τις μισοειδωμένες
(Αίθουσα με νεοκλασικό διάκοσμο και ένα επιβλητικό αντίγραφο της Νίκης. Αναδυόμενα φυτά, ρυθμοί, ρυθμοί, ρυθμοί και σπασμένες επιγραφές τοποθετημένες με στυλ σε θέση κατάλληλη. Στο μέσον, κάτι σαν σκηνή με ένα μαρμάρινο τραπέζι και χυτά σιδερένια πόδια. Τέσσερις άνδρες με διαφορετικές πόζες, σαν όλα τα ποιήματα, περιεργάζονται το ολοδικό τους ανθοδοχείο με τα πλαστικά λουλούδια. Αυτά τα τελευταία διαμορφώνουν τον λεγόμενο κοινό παρανομαστή του χώρου, πάει να πει πως απαντώνται με κάθε πιθανό τρόπο, αποδίδοντας στην σκηνογραφία μια αίσθηση λήθης πυκνότατης. Οι άνδρες, που πρέπει να αποτελούν σεβάσμια πρόσωπα της παράξενης πολιτείας τους, φορούν επίσημο ένδυμα και ματογυάλια ή ακόμη καλύτερα ορισμένοι από αυτούς τα σικ μονόκλ μιας πορείας που οφείλει να αθροίζεται σε κάτι αληθινά σπουδαίο. Η φωνή τους χτυπά στο παλιό πρόσωπο της Νίκης που δεν υπάρχει πια, φτερουγίζει μες στην σκουριά που δεν λογαριάζεται πια. Δουλειά τους, λένε πως είναι ο καθορισμός της πορείας του έθνους. Τίποτε άλλο δεν λένε, φροντίζουν για την ευτυχία του ασημένιου κόσμου που κρατά το μέλλον στα χέρια του, σαν σκυτάλη και θυσιάζεται, λένε. Απόψε οι άνδρες συνεδριάζουν, μεταξύ τους συνομιλούν επιστρατεύοντας διαρκώς την λέξη «επίτροπε» και ως τέτοιοι θα γραφτούν στις σελίδες της ιστορίας. Η σκηνογραφία υποθέτω έχει ως εξής. Καθώς κανείς δεν γνωρίζει αν όλοι τους παλεύουν με τον νεαρό θεό ύπνο, η ανταπόκρισή τους μέσα από τον λήθαργο φαντάζει νευρική και αμήχανη. Έτσι εκπληρώνεται ο τίτλος αυτής της στήλης ενώ παραλλήλως, οι επίτροποι θυμίζουν εξωτικές περιπτώσεις. Ο ρόλος τους αναδεικνύεται, το όφελος, το όφελος, το όφελος, το χρήσιμο, το χρήσιμο, το χρήσιμο αξιότιμε, κύριε Μπένθαμ.)
(με μια φωνή όλοι μαζί) Επίτροπε Λαφίντ! (ο Λαφίντ τινάζεται, σχεδόν πάει να πέσει από την θέση του.)
Επίτροπος Λαφίντ: (μηχανικά, αρχίζει να μιλά) Τα αθώα παιδάκια γυρεύουν την καθώς πρέπει καθοδήγηση και εμείς ανταποκρινόμαστε (τραβά τα γράμματα σαν να τον βασανίζει ένα επίμονο πάθος), εκπληρώνοντας το χρέος της ανθρωπιάς μας. Αυτά. Τίποτε άλλο για παράξενες συμπεριφορές, ύποπτες συναλλαγές, βρώμικες μαθητείες. Μπορεί κανείς να χάσει το κεφάλι του! Δείτε, ο καθένας πια μπορεί να αγοράσει μια γκιλοτίνα, με τον τρόπο του, με καταλαβαίνετε, έτσι υποθέτω. Τριακόσια πενήντα και είναι δική σας, ω, ευτυχείτε λαιμοί! (σκουπίζει τον λαιμό του, σαν να κινδυνεύει) Εσείς, επίτροπε, τι άποψη έχετε;
Επίτροπος Πιο: (εξίσου νευρικά) Ο στόλος έχει παραταχθεί. Φανταστείτε μια κόκκινη γραμμή, ναι, από ανθεκτικό χρώμα, βεβαίως, αλλιώς τι σόι κόκκινη θα ήταν κύριοι! Ο στόλος κάνει επιδείξεις όλη την ημέρα , ένα νεαρό αγόρι παίζει παραπέρα με τα καράβια του. Όμως μπορεί και παίζει διότι ο στόλος, κύριε Επίτροπε, ο στόλος…
Επίτροπος Ντυφρενουά: (όχι τόσο νευρικά, ο κύριος εκπροσωπεί μια ελίτ) Ακούστε, κύριε Επίτροπε, η δικαιοσύνη δεν λανθάνει και παρά την αναπηρία της ξεπλένει καλά τις ντροπές μας, τι λέτε; (κοιτά με νόημα, η ενοχή λάμπει και κόβει το δέρμα)
Επίτροπος Αλφρέντ: (ανασηκώνεται από την θέση του, μιλά σαν ανδρείκελο, με μια ανάσα. Έρχεται, βλέπε από τον δικό μας καιρό.) Έχουμε λάβει όλα τα μέτρα. Μάλιστα, πήραμε ένα μέτρο που ακυρώνει όλα τα άλλα, μα είναι κενό. Και εμείς διαλύουμε τις ζωές μας, ψάχνοντας ένα περιεχόμενο και μερικές στριμωγμένες λέξεις για αυτό το άδειο μέτρο. Αφοσιωνόμαστε και όταν χάνουμε τον έλεγχο, ανατρέχουμε στις παλιές διατάξεις με πρόσωπα χαραγμένα από τον πανικό. Συνεδριάσεις ως την αιωνιότητα, καθώς η ζωή προχωρά, εκεί έξω, δίχως επάγγελμα και ιδιότητα. Μα προχωρεί με τον ίδιο τρόπο, με αθώα παιδιά και κακομαθημένους ενήλικες, με αφοπλιστικές πόζες και τον ήλιο που κρύβει τα πάντα, εκεί έξω.
(Μιλούν για λίγο μεταξύ τους, δεν βγαίνει άκρη. Το εύθυμο ένστικτο είναι παρελθόν πια. Ύστερα ησυχάζουν, καρφώνονται στο κενό, έτσι για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του ξαφνιασμένου ερευνητή, αιώνες από σήμερα. Η Νίκη δυο χιλιάδες χρόνια τώρα μονολόγους και ένα μετέωρο βήμα εμπρός στα μάτια τους. Τίποτε δεν θ΄αλλάξει μήτε και τώρα, ο χρόνος που ποτέ δεν κοιμάται θα κάνει την βρώμικη δουλειά, στους δισταγμούς μας καμιά δεν θα δώσει σημασία. Ένας επίτροπος διακόπτει την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα της αυλαίας.)
Επίτροπος Λομπάρ: (κρατά σταθερή την φωνή του) Τοποθετήσαμε παντού στο πέλαγο πινακίδες νέον. Δεν μπορεί κανείς να κάνει λάθος. Ορίζει ρητά την απάντηση σε περίπτωση που κανείς ερωτηθεί, εκεί έξω, με μια μικρή αγκαλιά πατρίδας στις αποσκευές του, αν ζουν οι βασιλιάδες.)
(Οι άλλοι γνέφουν συγκαταβατικά. Απότομα σταματούν, θυμίζουν πέτρινες μορφές. Ένα θαμπό φως τους σκοτώνει απαλά. Εδώ πρέπει κανείς να δώσει ένα τέλος.)
Απόστολος Θηβαίος