Από τα τέλη Ιουνίου είναι ήδη Ιούλιος
Επί τροχάδην. Ιούλιος μήνας, ο μήνας του Νίκου Καρούζου (Ναύπλιο, 17 Ιουλίου 1926) και του Ηλία Λάγιου (Άρτα, 5 Ιουλίου 1958), των δύο ποιητών που έκαναν θαύματα με την ελληνική γλώσσα και σκέψη παίζοντας διαρκώς με τη διαλεκτική παράδοση/καινοτομία, με τη διαλεκτική παρελθόν/παρόν/μέλλον, με τη διαλεκτική εμείς/εγώ.
Επί τροχάδην. Το ποίημα του Καρούζου για τον Ιούλιο: ῾῾Ο γενέθλιός μου μήνας στα θολερά/ λιοπύρια του Καρκίνου/ μ’ έναν απρόκοφτον ίσκιο που αναβλύζει/ δονούμενος από φευγαλέαφωνήματα κληματαριάς — τι άρια/ ο θάνατος ή η έβδομη κοίμηση…/ Σα να αισθάνομαι το σώμα μου στον ιδρώτα/ λουσμένο μουσείο/ Οπού᾽χει να δείξει σωζόμενες αστραπές/ τη μεγάλη του πόνου προσωπογραφία./ Μοναστήρι παμπάλαιο τούτος εδώ ο ύπερος./ Δεν επιτρέπω υπολειπόμενα δάκρυα/ προχωρώντας με χαυλιόδοντες αταραξίας/ ανάμεσα στα μελανθή με φως ανήμερο/ να κατακάψω και τις πέντε ηπείρους./ Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας᾽᾽.
Επί τροχάδην. Το ποίημα του Λάγιου για την Δηώ έναν Ιούλιομε φως θερινό: ῾῾Ευδαίμων είμαι, το ξέρω τώρα, μα δεν θα πεθάνουμε ποτέ./Η ακριβής στιγμή αυτή είναι κορυδαλλός, νερό σγουρό και πικραμύγδαλο,/ το κάθε κίνημα του χεριού μου αφηγείται μια υπόσχεση:/ στην Κλεομένους 34 που σου μιλώ, συλλάβισέ με./ Δεν έχω μετακινηθεί, όλα σε με προφτάσανε•/ Πλούσια μου αφιερώθηκαν καθώς το θερινό φως./ Κάμαρή μου, να μεταμορφώνεσαι σε απεριόριστο τοπίο,/ τηλέφωνο, κόκκινο κρασί, έλλειμα ανάμνησης./ Μόνο το ν’ αγαπάς δεν είναι τίποτε./ Εύκολα ο ένας διαχέεται στον άλλο./ Πρέπει να έχης την αγάπη προσδιορίσει,/ Σε τόπο και καιρό, με τρόπο, μέχρι τέλους᾽᾽.
Επί τροχάδην. Ανάσες αισιοδοξίαςπου είναι η δροσιά μέσα στον καύσωνα. Συναντήσεις απανωτές με φίλους. Βἀλσαμο η Φιλία. Αέρινος επίδεσμος. Πώς το λέγαμε με τον Νίκο; Flower, αεράκι. Να σώσουμε ακόμα κι ό,τι δεν έχει, λένε, σωσμό. Να ξανακούσουμε (όχι ότι σταματήσαμε ποτέ να ακούμε) τους παιάνες του Έρωτος που μας προσφέρουν ο Cave και ο Dylan, ο Lanegan και ο Blixa. Ναι, απογείωση ο Έρως. Ναι, βάλσαμο η Φιλία. Η φράση, ξανά και πάλι και πάντα, του Σαίξπηρ από τον Ερρίκο τον Πέμπτο: ῾We few, we happy few, we band of brothers᾽᾽.
Επί τροχάδην. Στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και σύνολης μιας εποχής που τρέχει ξέφρενη και δίχως σκέψη τις πιο πολλές φορές, αντιτάσσεις ένα ῾῾επί τροχάδην᾽᾽ της βραδύτητας. Αφήνεις στην άκρη τα δεκάδες χιλιάδες μουσικά τεμάχια που έχεις αποθηκεύσει, επί ματαίω μάλλον, στον σκληρό σου δίσκο και πιάνεις με λεπταίσθητες κινήσεις τον βραχίονα και ακουμπάς απαλά τη βελόνα στο βινύλιο του Bob Dylan που έχεις επιμελώς, και ύστερα από αργή και μελετημένη περιδιάβαση στη δισκοθήκη σου, επιλέξει, και απολαμβάνεις το ῾῾Melancholy Mood᾽᾽, πίνοντας αργά μια βυσσινάδα με έξι παγάκια.
Επί τροχάδην. Διαβάζουμε, μαζί, το δυναμικό αριστούργημα του James Ellroy, το Perfidia, που μετέφρασε άψογα ο μαιτρ Ανδρέας Αποστολίδης και κυκλοφόρησε από τον Κλειδάριθμο, χίλιες είκοσι δύο σελίδες καταβύθισης στα σκοτεινά σοκάκια της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, χίλιες είκοσι δύο σελίδες για είκοσι πέντε ημέρες, από τις 5 Δεκεμβρίου έως τις 29 Δεκεμβρίου του 1941, και υπογραμμίζουμε, ο καθένας στο δικό του αντίτυπο με χαρακάκι μεταλλικό και μολύβι μηχανικό, φοβερές και τρομερές φράσεις, όπως: ῾Ἁυτό το ημερολόγιο είναι μια λεκτική επίθεση κατά της αδράνειας και της ανησυχίας᾽᾽. Και: ῾῾Ο χρόνος είναι ένα κινητοσκόπιο. Προβάλλει στο πίσω μέρος του κεφαλιού τις εικόνες που βλέπουν τα μάτια᾽᾽. Και: ῾῾Είμαστε σε πόλεμο. Ο κόσμος είναι σκοτεινός και ομοιόμορφος. Τα αυτοκίνητα είναι υποβρύχια᾽᾽.
Επί τροχάδην. Ανθίστασαι στην τρέλα της τραχύτητας, στην λοβοτομή της ευαισθησίας, στον αλλοπρόσαλλο κυκλοθυμικό καιρό, με το να ποντάρεις στα αντίθετά τους: επιμένεις να είσαι έλλογος, συναισθηματικός, προσηλωμένος. Επιλέγεις επιμελώς δύο πένες, μία Venus και μία Mars, της Fine Writing International, μία για σένα και μία για Εκείνη, αρχίζετε να τραβάτε μία πολαρόιντ την εβδομάδα, και γράφετε μαζί ένα βιβλίο, όπου κάθε κεφάλαιο είναι ένας εκτενής, αργός, διεξοδικός σχολιασμός της εκάστοτε πολαρόιντ, με αλλεπάλληλα flashback και flashforward που μεταφέρουν τον αναγνώστη στον ονειρικό κόσμο μιας πραγματικότητας στην οποία η ποίηση, η δημιουργική ραθυμία, και οι αλλεπάλληλες αποφάσεις, που μας οδηγούν στον πιο αληθινό μας εαυτό, ανταλλάσσουν χειραψίες με τη φιλοσοφία, με την γραμματική του ζην, με το συντακτικό της δοτικότητας, με μια νέα γεωγραφία των παθών.
Επί τροχάδην. Δεν βιάζεσαι τον Ιούλιο και αποφεύγεις εκείνους που βιάζονται. Τον Ιούλιο φροντίζεις να το πας αργά και με το μαλακό. Τον Ιούλιο αφήνεις το αεράκι της δημιουργικότητας να σε φέρει κοντά στις λέξεις που αγάπησες και αγαπάς, συντάσσοντας μιαν αλφαβήτα της ηδύτητας και του πάθους, λέξεις όπως: Αγάπη, Βόμβος, Γέλωτας, Διάρκεια, Εφήμερο, Ζείδωρος, Ηλιοφάνεια, Θάμβος, Ίμερος, Καλοσύνη, Λατρεία, Μέλος, Νάμα, Ξαστεριά, Ολοκλήρωση, Πόθος, Ροή, Σιγαλιά, Τρίλια, Ύφος, Φως, Χοές, Ψηλαφώ, Ωραιότητα.
Επί τροχάδην. Γυρίζουμε πάλι στους ποιητές του Ιουλίου. ῾῾Η ζωή δεν έχει πώμα᾽᾽, επέμενε ο Νίκος Καρούζος. Και: ῾῾Ομορφαίνω τη μοίρα᾽᾽. Πλάι του, ο Ηλίας Λάγιος ψαλμωδούσε: ῾῾Δεν σ᾽ το ᾽πανε, ψυχούλα μου, που ο θάνατος νικήθηκε για πάντα;᾽᾽
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Ερωτευμένη Κυψέλη, 27.06.2020
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.